วันจันทร์ที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2555

กวีศิลป์ 47


        ข้าคือหญ้า 

อันตัวข้า  คือหญ้า  เกิดจากดิน
ธรนินทร์    หล่อเลี้ยง  ชีวิตข้า
พันธุกรรม  ต่ำต้อย    ด้อยราคา
แต่ตัวข้า  ก็เติบใหญ่  ได้คลุมดิน

อันตัวข้า  คือหญ้า  แม้ค่าน้อย
ข้าจะคอย  รอวัน     เจ้าสูญสิ้น
หากวันใด  ร่างกาย   เจ้าเป็นดิน
ข้าจะดูด  จะกิน     แล้วเติบโต

ข้าคือหญ้า   มีค่า   แค่เพียงดิน
ข้าไม่เคย  โบยบิน  หยิ่งยโส
ใครจะรวย  ล้นฟ้า  หรือหิวโซ
ข้าก็เติบ     ก็โต  ของข้าไป

ใครจะมี    สีแสง  แข่งอำนาจ
ใครฉลาด  ใครโง่  ใครโตใหญ่
ใครจะเหยียบ  จะย่ำ  ให้ช้ำใจ
ข้าไม่บ่น  ว่าใคร  ให้ได้ยิน

ข้าคือหญ้า  เกิดมา  แม้ต้อยต่ำ
โดนเขาเหยียบ  เขาย่ำ  คำติฉิน
ข้าถูกมอง  ไร้ค่า  จนชาชิน
แต่ข้าอยู่  คลุมดิน  ตลอดมา

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น