วันเสาร์ที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2556

นักตอแหล



นักตอแหล

พวกเป็นนัก  ทั้งหลาย  ฟังไว้หน่อย
จะนักน้อย  นักใหญ่  ใช่มุสา
พวกเป็นนัก  ที่เรา  เคยเห็นมา
อยากบอกว่า  พวกนัก  นักจริงจริง

นักการเมือง  นักข่าว ยิ่งฉาวโฉ่
นักคุยโว  ชอบโม้  ไม่หยุดนิ่ง
นักค้าความ  รวยได้  เป็นเรื่องจริง
มีหลายสิ่ง  สรรเล่า  ให้เจ้าฟัง

เป็นนักโน่น  นักนี่  หาดีไม่
นักใส่ไฟ  น่าได้  เอาไปฝัง
นักปกครอง  มองตัว  ว่าใหญ่จัง
ทำสังคม  เป็นสังคัง  ชั่งจังไร

นักวิจารณ์  ฟุ้งซ่าน  วิจารณ์ทั่ว
เหาบนหัว  ของตัว  หารู้ไม่
วิจารณ์เขา  เขาว่า  ท่าจะตาย
วิจารณ์ได้  แต่ไม่  ยอมรับฟัง

มีมากมาย  หลายนัก  ไม่อยากบอก
เห็นสำรอก  ความเขลา  เฝ้าคลุ้มคลั่ง
รู้ไม่จริง  ควรนิ่ง  และรับฟัง
หยุดเสียบ้าง  ปากมาก  ขี้กลากคัน

นักตอแหล  ไม่ต้อง  มีคนสอน
พูดปลิ้นปล้อน  กะล่อน ไม่เคยหวั่น
มึงพูดดำ  เป็นขาว  แต่ละวัน
สารพัน  สรรอ้าง  สร้างวาจา

พูดยกหาง คนนั้น  คนนี้บ้าง
พูดเพื่อสร้าง  ไมตรี  เป็นขี้ข้า
พูดถากถาง  ถุยถ่ม  จมบาทา
พูดออกมา  หาค่า  มิมีเลย








วันเสาร์ที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2556

รอวันเธอเจ็บ


รอวันเธอเจ็บ

เหมือนมีมีด  กรีดเนื้อ  ทาเกลือซ้ำ
เพราะเชื่อคำ  เธอบอก  หลอกมุสา
ใช้ลมลิ้น  ปลิ้นปลอก  สำรอกมา
เปล่งวาจา  เหมือนเช่น  ถ่มน้ำลาย

ไม่มีความ  จริงใจ  ในสัจจะ
ไม่ลดละ  คิดมา  น่าใจหาย
เธอปลิ้นปล้อน  หลอนหลอก  หัวใจชาย
เธอเชือดใจ  ผู้ชาย  ด้วยลิ้นลวง

หลายร้อยชาย  คงตาย  ด้วยมือเธอ
คงพร่ำเพ้อ  เพราะเธอ  อย่างใหญ่หลวง
เธอมุสา  หน้าตาย  เปลี่ยนชายควง
หลอกให้ทรวง  เจ็บช้ำ  กล้ำน้ำตา

คงสักวัน  ที่เธอ นั่งร้องไห้
คงสักวัน  ที่ฉัน  หัวเราะร่า
คงสักวัน  ที่เธอ ร่วงโรยรา
คงสักวัน  น้ำตา  เธอหลั่งริน

คงสักวัน  สำนึก  เธอคงบอก
คงสักวัน  มีคน  คอยติฉิน
คงสักวัน  ที่เธอ  มีมณฑิล
คงสักวัน  คงนอน  กินน้ำตา

ฉันจะรอ  รอดู  เธอมีทุกข์
ฉันจะสุข  ยิ้มย่อง  หัวเราะร่า
ฉันจะกู่  จะร้อง  ก้องโลกา
เปล่งวาจา  ว่าฉัน  นั้นสะใจ

เมื่อวัยร่วง  แถมทรวง  ก็ชอกช้ำ
คงมีคน  เหยียบย่ำ  ให้ร่ำไห้
จะมีใคร  มีเขา  มาใส่ใจ
ด้วยบาปเวร  สร้างไว้  ไม่เคยลืม



คนอาภัพ - สายัณห์ สัญญา ขับร้อง




วันศุกร์ที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2556

แรงรัก


แรงรัก

ไม่ว่าใคร  ถ้าใจ  มีความรัก
เหมือนจมปรัก  อยู่ใน  ห้วงเหวลึก
ทรมาน  ทั้งวัน  เช้ายันดึก
เฝ้าแต่นึก ตรึกตรอง ให้หมองใจ
เวลาเหงา เปลี่ยวเปล่า  แสนอ้างว้าง
จะลบล้าง  อย่างไร  ให้หายได้
เฝ้าแต่เพ้อ  อาวรณ์ ถอนฤทัย
ข่มจิตใจ ไม่ได้ ไห้โศกา
ยามที่เธอ อยู่ใกล้  ใจร่ำร้อง
อยากกอดน้อง เชยชิด  เสน่หา
ไม่อยากยิน  ถ้อยคำ  ที่กล่าวลา
ไม่อยากเห็น  น้ำตา  เอ่อท่วมใจ
อยากจะหยุด  เวลา  เสียตรงนี้
ไม่อยากมี  พรุ่งนี้  ถ้าเป็นได้
อยากให้ใจ  สองเรา  อยู่ใกล้ใจ
ไม่อยากไกล แรมร้าง ห่างอนงค์
โอ้รักเอ๋ย  ใยเลย  เป็นเช่นนี้
ไม่เคยมี  สมหวัง  ดังประสงค์
ไม่เคยเจอ  รักแท้  ที่มั่นคง
คิดแล้วปลง ใจเศร้า  เหงาอุรา