ไดอารี่สีดำ28

หลังจากเธอคนนี่กลับเข้าไปในบ้าน

เราก็เห็นหญิงสาวใส่ชุดนักศึกษาวิ่งออกมากับผู้หญิงคนเดิม

มองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาใคร

เราซึ่งซุ่มอยู่ฝั่งตรงข้ามหน้าบ้านนั้นก็เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอด

ริญ เธอคือริญ เราอยากจะวิ่งออกไปหาเธอและร้องตระโกนให้ดังๆให้เธอได้ยินว่าเราอยู่นี่

ในความรู้สึกของเราเวลานี้อยากโผเข้าไปกอดเธอให้หายคิดถึง

อยากบอกเล่าเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเราให้เธอฟังด้วยตัวของเราเอง

แต่ก็ได้แต่ข่มใจไว้

เก็บความรู้สึกภายในเอาไว้

แต่น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ชั่งไม่เป็นใจ

มันไหลเคลียแก้มด้วยความยินดีและดีใจมากมายที่ได้พบเจอหน้าหวานของเธออีกครั้ง

เราจับจ้องมองดูเธอไม่ยอมละสายตา

เห็น วริญญาเดินไปมาอยู่หลายเที่ยวกระวนกระวายชัดเจน

และเธอได้พูดคุยกับหญิงสาวคนที่ออกมาด้วยอยู่ไม่ขาด

นับแต่เราจากันที่ขอนแก่นที่สถานีรถไฟวันนั้นจนกระทั่งเราถูกรรมซัดพาไปอยู่ทะเลกว้าง

จนถึงวันนี้ก็สองเดือนเศษแล้ว

เธอยังสวยอ่อนหวาน งดงามอยู่เหมือนเดิม

เพียงแต่ผมของเธอเวลานี้ไว้ผมยาวต่างจากเดิม

ยิ่งมองยิ่งลับกับใบหน้าที่อ่อนหวานของเธอ

เธอเดินไปมาจนแน่ใจ

เธอจึงกลับเข้าไปในบ้านและมีรถเก๋งขับออกมารับเธอออกจากบ้านไป

นี่เป็นครั้งแรกในรอบเกือบสามเดือนที่เราจากกัน

และได้กับมาพบเจอหน้าเธออีกครั้งด้วยความดีใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

แต่สำหรับริญแล้ว

วันนี้คงเป็นวันที่เธอทรมานใจ และกระวนกระวายเป็นที่สุด

ที่รู้ว่าเรามา แต่เธอกลับไม่ได้เห็นหน้าพบปะพูดจากันตามประสาคนที่รักกันมาและจากกันนานหลายเดือน

ทิวต้องขอโทษนะริญ

ทิวยังไม่พร้อม

ทิวรู้ว่าภายในหัวใจของริญเจ็บปวดอย่างไร

และทิวก็มั่นใจว่าชาตินี้เรารักกันมากเกินกว่าสิ่งใดจะมากั้นขวางได้และคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว

เช่นเดียวกับทิว คำสัญญา ความผูกพัน

รอยรักในอดีต ภาพรักในใจ มันยังคงหวานตรึงติดแน่นอยู่ในใจของเราทั้งสองคน มิมีแปรเปลี่ยนไปได้

แล้วทิวจะกลับมาริญ ไม่นาน ไม่นานแน่ริญ ทิวจะกลับมา

หลังจากที่เธอออกจากบ้านไปได้ซักครู่ใหญ่เราก้ออกมาจากที่ซุ่ม

เดินหน้าตรงไปตามแนวซอยหลังสวนจนสุดทาง

เจอห้างสรรพสินค้าใหญ่ห้างหนึ่งตั้งเด่นอยู่ฝั่งตรงข้าม

เราเดินตรงออกไปที่ถนนใหญ่

ดูจากป้ายเขียนว่าถนนเพลินจิต

เราเลี้ยวขวามุมถนนเดินตรงไปเรื่อยๆไม่มีเป้าหมาย

เดินข้ามทางรถไฟเข้าถนนสุขุมวิท และเดินตรงต่อไปเรื่อยจนมาถึงทางแยก

เราวิ่งข้ามถนนมาอีกฝั่ง เป็นถนนอโศก

ข้างถนนมีป่าร้างเล็กๆอยู่ข้างทาง ผู้คนก็ไม่ค่อยมาก

เราจึงเดินเข้าไปตรงป่าละเมาะนั้น

เอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ข้างทางนั่งชันเข่า

หยิบก้อนหิน ปาโน้นปานี่ไปเรื่อย

ภายในหัวใจมันร้อนรุ่มเหมือนมีไฟเผากองใหญ่อยู่ในหัวใจ

มันเจ็บปวดทรมานยิ่งนักเกินกว่าที่จะอธิบายออกมาได้

ส่วนอีกความคิด

ก็ยังโลดแล่นและตั้งใจอย่างมั่นคงว่าต้องหางานทำให้ได้ก่อนเป็นอันดับแรก

เราคิดและนั่งอยู่ที่นั่นนานเท่าไหร่ไม่รู้

จนได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งมายืนเรียกเรา

ไอ้น้องๆๆ

เราหันออกมาทางริมถนนอโศกก็เห็นผู้ชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาหาเรา

มาหางานทำเหรอน้อง ชายคนดังกล่าวถาม และนั่งย่อเข่าลงตรงหน้าเรา

เรายังไม่ตอบ

ผู้ชายคนนี้ก็ถามต่ออีกว่า

มาจากไหนล่ะ

ผมมาจากปัตตานี เราตอบไป

มาจากใต้เหรอ เป็นคนใต้หรือ ไม่น่าละ ดูจากสีผิวกับเส้นผมก็บอกยี่ห้อแล้ว

 ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ

ผมเป็น คนอีสานครับ

ผมเกิดที่มหาสารคาม

แต่น้าเอาไปเลี้ยงอยู่ที่ขอนแก่น น้าไม่มีลูก และผมก็โตอยู่ที่โน้น

และทำงานอยู่ที่โน้น เราอธิบายให้เขาฟัง

แล้วทำไมออกมาซะล่ะ ชายคนดังกล่าวถาม

ผมมาตามหาแฟนเธอมาเรียนที่กรุงเทพ

แต่วินาทีแรกที่ผมมากรุงเทพผมก็ได้รับความทรงจำไม่ดีเลย

โดนแท็กซี่พาไปปล่อยที่สวนจตุจักรทั้งที่ผมจะมาสวนลุม

และผมก็ถูกหลอกจนไปทำงานที่เรือตังเกที่ปัตตานีได้เดือนกว่าผมจึงโชคดีกลับเข้ามากรุงเทพนี้อีกครั้ง 
เราบอกเล่าให้ชายคนดังกล่าวฟัง

แล้วนี่ได้งานหรือยังล่ะ เขาถาม

ยังเลย ผมยังเริ่มต้นไม่ถูก เราตอบ

ไปทำงานกับพี่ไหมล่ะ ชายคนดังกล่าวชวน

ผมไม่ไปทำงานกับพวกจัดหางานอีกแล้วพี่เข็ดจนตาย พี่อย่ามาชวนผมเลย ผมไม่ไปหรอก เราปฏิเสธเขาไป

และแล้วชายคนดังกล่าวก็ลุกขึ้น

ล้วงไปในกระเป๋ากางกาง หยิบบัตรประชาชนของเขาส่งให้เรา

เราลังเลเล็กน้อยแต่ก็หยิบบัตรมาดู

พี่ชื่อพงษ์ศักดิ์ เรียกพงษ์ก็ได้ เขาแนะนำตัว

พี่เป็นหัวหน้างานอยู่ใกล้ๆนี้ เดินเข้าไปในซอยคาวบอยนี่เอง

พอดีคนงานพี่มันมีเรื่องด่วนเลยออกกลับบ้านไปคนหนึ่งพี่ก็เลยออกเดินหาคนงานมาเสริมแทน

แต่ก็ไม่ได้ เลยกำลังจะเดินกลับบริษัทที่พี่พักอยู่ก็พอดีมาเจอน้อง

ไปทำงานกับพี่ไหมล่ะ นายเขาให้ 3,500 บาทต่อเดือน

เดินไปดูกับพี่ก่อนก็ได้ ด้านในนี้ไม่ถึงสองร้อยเมตร ใกล้ๆกับ ม.ศ.ว.ประสานมิตร

ไม่พอใจก็ไม่เป็นไร พี่พงษ์ศักดิ์บอกกับเรา

เราจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินตามเขาเข้าไป

พี่พงษ์พาเดินเข้าไปปากซอยสุขุมวิท23เขาเรียกว่าซอยคาวบอย

เราสังเกตว่ามีบาร์ อะโกโก้เต็มไปหมด

จึงถามพี่พงษ์ว่าบาร์ อะโกโก้มันคืออะไรครับพี่

ถ้าน้องอยู่นี่เดี๋ยวกลางคืนพี่จะพาเดินมาดูรับรองน้องไม่เคยเห็นมาก่อนแน่ พี่พงษ์บอก

และไม่นานเราก็เดินมาถึง  พี่พงษ์พาเข้าไป
ข้างในมีรั้วรอบขอบชิดเป็นแนวชัดเจน มีบริเวณมีพื้นที่กว้างขวาง
 มีต้นไม้ร่มรื่น มีตึกใหญ่ตั้งเป็นประธานอยู่หลังหนึ่ง
 ส่วนข้างๆเป็นอาคารเรือนไม้ชั้นเดียวปลูกเป็นแนวยาว มีระเบียง
และ มีต้นตาขบอยู่ด้านหน้า กั้นห้องไว้ใช้งานเป็นสัดส่วน
 ด้านนอกอาคารไม้มีกรอบไม้ขึงผ้าวางกองไว้เยอะมาก เราได้กลิ่นสีคละคลุ้งไปหมด

นี่แหละที่ทำงานพี่และก็เป็นที่พักอาศัยอยู่นี่ด้วย

ปกติเราจะอยู่กัน5คนรวมพี่ แต่ตอนนี้เหลือสี่คน ถ้าน้องมาอยู่ด้วยก็จะเป็นห้าคนเหมือนเดิม

ที่พวกเราทำนี่เขาเรียกว่างานพวก ซิลค์สกรีน ที่เห็นนั่น เขาเรียกบล็อก เราทำตามที่เขาสั่งมาเอาไว้สกรีนภาพหรือข้อความต่างๆลงในผืนผ้าใบบ้าง สติ๊กเกอร์บ้าง เสื้อบ้างแล้วแต่เขาสั่งมา

ซึ่งนายเขาจะเป็นคนหางานมาป้อนเราเองเรามีหน้าที่แค่ทำ หยิบๆจับๆอยู่ตามนี้แหละ

นายพี่เขาทำงานที่บนตึกใหญ่โน้น เป็นของบริษัทฝรั่งชื่อบริษัท คอบร้า

แต่ของเราที่ทำไม่เกี่ยวกับเขาหรอก แต่นายพี่เขาขอเช่าพื้นที่รับงานมาทำ

แล้วก็มาจ้างพวกเรานี่แหละ งานก็มีอัดบล็อก ทากาวแต่งบล็อก แล้วก็สกรีน 
ล้างทำความสะอาดบล็อกก็มีเท่านี้คือหน้าที่เรา พี่พงษ์อธิบาย

ส่วนที่นอนก็นอนด้วยกันห้าคนหรือใครอึดอัดก็ออกมาปูเสื่อนอนระเบียงได้
หรือศาลานั่งเล่นตรงต้นตาขบก็ได้ ตามสะดวก 
ส่วนอาหารก็หากินเองตัวใครตัวมัน พอไหวไหม พี่พงษ์ถามเรา

ตอนนี้ก็เย็นแล้วเราคงต้องตัดสินใจอยู่ที่นี่ไปก่อนพอตั้งหลักได้ค่อยว่ากันใหม่

จึงตอบพี่พงษ์ว่าตกลงครับผมอยู่ด้วย

พี่พงษ์บอกดีเลยงั้นเอากระเป๋าไปเก็บไปอาบน้ำอาบท่าก่อนค่อยมาคุยกันต่อ

แล้วพี่พงษ์ก็พาเราเดินทำความรู้จักรที่ทำงานและที่พักใหม่พร้อมแจกแจงรายละเอียดงานให้ฟัง