ไดอารี่สีดำ27

จากประสบการณ์เมื่อคราวก่อน

มันทำให้เราระมัดระวังตัวมากขึ้นในคราวนี้

จะไปส่งของก็เป็นเวลาที่ไปรษณีย์ปิดทำการไปแล้ว

เราต้องทำภาระและหน้าที่ไปส่งฝันของเพื่อนแต่ละคนให้เสร็จสรรพเสียก่อน

ก่อนที่เราจะคิดการทำสิ่งอื่นใดต่อไป

ว่าแล้วเราก็เดินไปร้านค้าแถวนั้นขอซื้อซองจดหมายและแสตมป์

มาจำนวนมากเลยที่เดียว

แล้วเดินแบกของย้อนมานั่งอยู่ภายในหัวลำโพงเหมือนเดิม

ท่ามกลางที่ผู้คนเดินขวักไขว่สวนกันไปมาเดี๋ยวเข้าเดี๋ยวออก อยู่ตลอดเวลา

เราตัดสินใจใช้โอกาสนี้คัดแยกจดหมายเพื่อนๆพี่ออกจากกันแล้วจ่าหน้าซองตามที่อยู่ที่เราได้จดบันทึกเอาไว้

ด้านหลังจดหมายของแต่ละคน

เมื่อจ่าหน้าซองเสร็จก็พับจดหมายใส่ซองติดแสตมป์คัดแยกไว้ต่างหาก

คนไหนที่มีของฝากเราก็พับจดหมายใส่ซองอย่างเดียวไม่ติดแสตมป์

กะว่าจะยัดใส่ในกล่องปลาหมึกแห้งนั้นส่งไปพร้อมกันเลย

ส่วนเงินที่พี่เอก กับพี่หวิลให้มาเป็นค่าใช้จ่าย

เราก็ตัดสินใจพับใส่ซองจดหมายของทั้งสองคนจนหมดสิ้นเพื่อเตรียมส่งไปพร้อมกับพัสดุในวันพรุ่งนี้

เรานั่งจัดแจงและคัดแยกจนเรียบร้อยก็เตรียมรอไว้พรุ่งนี้ค่อยนำส่งทีเดียวพร้อมกัน

เงินสดเราที่เหลือติดตัวมาจากขอนแก่น500บาท

ได้เงินจากเรืออีก 400 บาท

จ่ายค่ารถสองแถว100 บาท ค่ารถไฟ 199 บาทค่ากล่องและเชือก 20 บาท

รวมแล้วเงินสดติดตัวเวลานี้เหลือประมาณ 500 บาทเศษๆ เก็บไว้เป็นค่าส่งของพรุ่งนี้

ส่วนเงินเก็บจากการที่เราทำงานมานับสามปีที่ขอนแก่นหลังจากส่งพ่อแม่แล้วก็เหลือติดบัญชีอยู่เกือบสามหมื่นบาทเราตั้งใจจะเก็บส่วนนี้เอาไว้ใช้จำเป็นจริงเท่านั้น

คืนนี้เราตัดสินใจหามุมสงบที่ไหนซักมุมภายในหัวลำโพงนี้เป็นที่พักหลับนอนพอข้ามคืนไปได้

ภายหลังจากเข้าห้องน้ำห้องส้วมเสร็จเราก็ได้เก้าอี้ว่างที่หนึ่งพอเป็นที่เหยียดหลัง

และก็ถือวิสาสะยึดเก้าอี้ตัวนี้เพื่อข่มตานอนพอให้ข้ามคืนนี้ให้ได้เสียก่อน

เราพยายามข่มตาอยู่นานท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านเดินผ่านไปมา

กว่าจะหลับตาลงได้จนเช้าวันใหม่

เรารีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเสร็จสรรพ

รีบถือของออกจากหัวลำโพงเดินถามผู้คนแถวนั้นเพื่อจะไปส่งของที่ไปรษณีย์

เราหิ้วของไปรอที่หน้าที่ทำการไปรษณีย์ตั้งแต่ยังไม่เปิดทำการ จนเปิดทำการ

เราซื้อกล่องพัสดุมาหลายใบคัดแยกมัดปลาหมึกแห้งตามรายชื่อที่เราเขียนกำกับไว้

บรรจุลงกล่องพร้อมซองจดหมายที่มีเงินของพี่เอกและพี่หวิลอีกคนละพันลงไปด้วย

ส่วนจดหมายที่ติดแสตมป์แล้วเราก็หยอดลงตู้รับจดหมาย รอเวลาให้ไปรษณีย์มาไขตู้รับช่วงต่อไป

เราส่งของเสร็จสรรพใช้เงินค่ากล่องค่าส่งไปสี่ร้อยกว่าบาท

เวลานี้เราเหลือเงินติดตัวอยู่ 130 บาท

เราเดินออกจากไปรษณีย์ไปหาซื้อขนมปังมาห่อหนึ่งพร้อมนมจืดกล่องหนึ่งนั่งกินและซื้อน้ำเปล่ามาดื่มอีกขวด สมควรแก่เวลาเราเดินกลับไปที่หัวลำโพงอีกครั้งกลับไปเริ่มต้นตรงที่เราเคยมาเมื่อครั้งแรก

ก็ยังเห็นพี่แม่ค้าคนก่อนที่เราเคยมาถามทาง กำลังยุ่งอยู่กับการขายของ

และก็เดินไปอีกหน่อยเราก็เหลือบมองไปเจอคู่ปรับเก่า นั่นคือคนขับแท็กซี่ที่พาเราไปทิ้งที่สวนจตุจักร

ไอ้นี่นี่เองที่ที่ทำกูคราวก่อนจนต้องไปร่อนเร่อยู่กลางทะเล เราคิดในใจ พร้อมเดินตรงเข้าไปหา

เราตรงเข้าไปสะกิดแขนคนขับแท็กซี่

นี่ยังกล้ามาหากินอยู่ตรงนี้อีกหรือไงพี่ เราพูดด้วยน้ำเสียงที่ดัง

แท็กซี่คนนั้นหันตามเสียงเราและยืนจ้องหน้าเราตั้งแต่หัวจรดเท้า

ก่อนจะยกมือขึ้นมาชี้เรา ไอ้น้องแกนี่เองฉันจำแกได้  แท็กซี่โพล่งออกมา

เจอก็ดีแล้ว แกจะไปซอยหลังสวนอีกไหมพี่จะไปส่ง แท็กซี่เสนอ

เรารีบตอบกลับไป

อย่าดีกว่าพี่คราวนี้ไม่ได้กินผมหรอก

คราวนี้พี่พูดจริงน้องพี่เป็นคนดีแล้ว

ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นพี่ไม่สบายใจเลยและรู้สึกผิดมาตลอด

วันนี้ขอให้พี่ได้ใช้คืนนะน้องนะ แท็กซี่ยืนยันหนักแน่น

เราดูคราวนี้เห็นพี่แท็กซี่พูดท่าทางจริงจังหนักแน่น ก็ถามไปว่า

แล้วพี่จะพาผมไปทางไหน

นี่เลยน้องวิ่งตรงไปตามถนนนี้ไม่ไกลเลี้ยวซ้ายเข้าถนนราชดำริ เลี้ยวขวาเข้าศาลาแดงก็ถึงแล้วน้องซอยหลังสวน ถ้าผิดจากนี้น้องเอาเรื่องพี่เลย ไปเลย แท็กซี่อธิบายเส้นทางและจับแขนเราเดินไปขึ้นรถ

เราเห็นท่าทางหนักแน่นก็เดินตามไปอีกครั้งและไม่นาน

รถก็วิ่งไปตามเส้นทางดังว่า

เรามองเห็น สวนลุมพินีแล้วกับตาตัวเอง จึงคลายใจ

ไม่นานแท็กซี่บอกบ้านเลขที่อะไรน้องพี่แท็กซี่ถาม

ถึงซอยหลังสวนแล้วใช่ไหมพี่เราถามกลับ

นี่แหละซอยหลังสวน แท็กซี่ตอบเรา

ถ้างั้นพี่จอดให้ผมลงตรงนี้เดี๋ยวผมจะเดินหาเองขอตั้งตัวก่อน เราบอกแท็กซี่ให้จอด

ได้ๆงั้นพี่จอดให้ตรงนี้เลย ว่าแล้วแท็กซี่ก็จอด

เราส่งธนบัตรหนึ่งร้อยที่มีติดตัวร้อยเดียวเวลานี้ให้

แท็กซี่บอก ฟรีน้อง

ไม่ได้หรอกพี่ พี่เสียน้ำมันมาพี่ต้องรับไป เราย้ำ

ให้พี่ได้ไถ่โทษคราวก่อนนะน้องนะไม่งั้นพี่ไม่สบายใจเลย พี่แท็กซี่บอก

ถ้างั้นพี่รับไป50 บาท เรายืนยัน

แท็กซี่รับไปพร้อมยื่นเงินทอนกลับมาให้เรา 50 เรารับเงินทอน แล้วบอกกับแท็กซี่ว่า
ต่อไปนี้เราหายกันนะพี่ แท็กซี่ยิ้มรับก่อนพูดว่าขอบใจเองนะน้องพี่สบายใจแล้ว โชคดีนะ เราปิดประตู

ให้เขาวิ่งออกไปทำมาหากินต่อไป

เรายืนมองตามแนวถนนซอยหลังสวนอยู่พักก่อนหาที่นี่นั่งหยิบสมุดพกออกมาจากกระเป๋าเพื่อดูเลขที่บ้านที่ริญเคยให้ไว้ออกมาดู แล้วก็เดินดูไล่ไปตามแนวทางจนเจอบ้านใหญ่โตหลังหนึ่ง เราหยุดมองเลขที่หน้าบ้าน

กับที่อยู่ที่เราเขียนไว้มันตรงกัน จึงตัดสินใจว่าคงใช่หลังนี้แน่

เราเดินตรงเข้าไปที่ประตูบ้านชะเง้อคอมองเข้าไปในบ้าน

ภายในบริเวณบ้านมีรถจอดอยู่สามคัน มีบ้านหลังใหญ่หนึ่งหลัง

เป็นเรือนหลังเล็กอีกสองหลังอยู่ภายในบริเวณเดียวกัน

มีสนามหญ้าในบ้านเนื้อที่สนามหญ้าประมาณครึ่งงานเห็นจะได้

เรายืนพิจารณาอยู่นาน

จึงตัดสินใจจะเดินไปกดกริ่งเรียกคนในบ้าน

แต่พอเดินไปที่กริ่ง เราก็หยุด พร้อมกับเดินถอยออกมา

เรามองดูตัวเอง

สภาพเราตอนนี้มันไม่มีร่องรอยของทิวคนเก่าเหลืออยู่เลยทั้งดำทั้งเหม็นกลิ่นคาวปลา

เสื้อผ้าก็เก่าหงอกจนหมองหม่นไป รองเท้าก็ขาด

เราไม่อยากให้ริญมาเห็นเราในสภาพนี้เราจึงเดินถอยกลับออกไปห่างๆหน้าบ้าน

ครุ่นคิดอยู่นาน จึงตัดสินใจนั่งเขียนจดหมาย บอกเล่าเรื่องราวต่างๆให้ริญรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้างที่ผ่านมา และบอกให้ริญรู้ว่าเวลานี้เราได้กลับเข้ามากรุงเทพอีกครั้งแล้วและได้มายืนอยู่ที่หน้าบ้านคุณย่าของริญแล้ว แต่ทิวไม่พร้อมจึงเขียนจดหมายฝากข่าวให้ริญรู้เอาไว้

และวันหน้าเราจะกลับมาใหม่

เมื่อเราได้เขียนบรรยายเรื่องราวไว้แล้วก็พับใส่ซองที่เหลือมา

จ่าหน้าซองถึง วริญญา และลงชื่อกำกับว่าจากทิวไว้หน้าซอง

จากนั้นเราจึงนำไปสอดไว้ที่กล่องรับจดหมายที่ติดไว้หน้าประตู

ก่อนจะกดกริ่งเรียกพร้อมกับตระโกนว่า จดหมายครับ แล้วเราก็รีบเดินหันหลังกลับมา

และแอบซุ่มอยู่บริเวณนั้นอีกตั้งนานเพื่อรอดูให้แน่ใจว่ามีคนออกมารับจดหมาย

เราเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ไม่นานมีคนมาเปิดประตู เป็นผู้หญิง

เรามองดูจนแน่ใจว่าไม่ใช่ริญ เราจึงเดินออกมาจากที่แอบซุ่มเดินตรงไปหาเธอ

ผู้หญิงคนนั้นเปิดตู้รับจดหมายและหยิบจดหมายออกมาดู

และกำลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน

เดี๋ยวก่อนครับเราร้องตาม

เธอหยุดและหันมามองเรา

มีอะไรหรือเปล่าคะคุณ

ไม่ทราบว่าที่นี่มีคนชื่อ วริญญาอยู่ไหมครับ เราถาม

เธอมองหน้าเราอย่างพิจารณา

เราก็ถามย้ำกลับไปอีกว่า วริญญา ที่มาจากขอนแก่นมาเรียนแพทย์ เธออยู่นี่ใช่ไหมครับเราย้ำ

คุณเป็นอะไรกับคุณริญคะเธอถาม

แสดงว่าริญอยู่นี่ใช่ไหมครับเราถามด้วยความอยากรู้

ใช่ค่ะคุณริญเธออยู่นี่และกำลังแต่งตัวจะไปเรียนอยู่สักพักคงออกมา เธอบอก

ผมเป็นเพื่อนกับริญครับตั้งแต่อยู่ขอนแก่นโน้นชื่อทิวครับ

เธอหยิบซองจดหมายขึ้นมาดู พร้อมกับพูดว่า

แสดงว่าจดหมายนี่เป็นของคุณสิคะ เธอถาม

แล้วทำไมไม่รอส่งให้กับคุณริญเองล่ะคะเดี๋ยวเธอก็ออกมา ผู้หญิงคนนั้นกล่าว

คือผมมีธุระรีบไปครับ คุณช่วยฝากให้เธอด้วยครับ วันหลังผมจะมาใหม่ ฝากด้วยนะครับ เราย้ำ

ก็ได้ค่ะ เธอรับปาก เราขอบคุณเธอก่อนที่จะเดินขอตัวห่างออกมา แอบซุ่มอยู่ไม่ไกลจากแถวนั้นต่อ