ถูกทิ้ง
ไม่อยากเป็น ดั่งเช่น ผลไม้
ที่ใครใคร ทอดทิ้ง ให้ไร้ค่า
ยามที่หิว ก็หยิบ ถือขึ้นมา
กัดกินข้า เหมือนว่า ไม่เคยเจอ
พออิ่มหนำ สำราญ เบิกบานใจ
ก็ทิ้งให้ ตัวฉัน ให้คอยเก้อ
ทิ้งให้ฉัน เฝ้าพร่ำ แต่ละเมอ
เพราะถูกเธอ ทอดทิ้ง ให้ขึ้นรา
15 ที่ข้าแพ้ -สายัณห์ สัญญา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น