ชีวิตคนบนเส้นด้าย
ชีวิตคน เหมือนแขวน บนเส้นด้าย
เส้นที่ใหญ่ อยู่ได้ อย่างสุขขี
แม้สายลม พัดแกว่ง แรงทวี
ยังอยู่ดี มีสุข ทุกชั่ววัน
ด้ายเส้นเล็ก เหมือนเด็ก เพิ่งหัดเดิน
คงไม่เกิน สองวา ก็ร้องลั่น
เส้นชีวิต ของคน นั้นต่างกัน
คงไม่นาน ขาดได้ แม้ไร้ลม
เหมือนนกน้อย คอยบิน เลาะกิ่งไม้
คงอยู่ได้ แม้ไม่ สง่าสม
ให้รู้หลบ รู้หลีก ทิศทางลม
คงได้พบ สุขสม เข้าสักวัน
ชีวิตเรา เกิดมา ก็เท่านี้
เส้นชีวี ของเรา นั้น แสนสั้น
จงรู้หลบ รู้หลีก รู้เท่าทัน
ใช้ชีวิต เรานั้น ให้ถูกกาล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น