การดำเนินชีวิต ต้องเป็นไปอย่างมีเป้าหมาย
มีการวางแผน กำหนดเป้าหมายที่เราจะเดินไปเอาไว้ล่วงหน้า
ทั้งนี้เพื่อที่เราจะได้รู้ว่า การดำเนินชีวิตอยู่ในกรอบแผนงาน
หรือเป็นไปตามเป้าหมายหรือความฝันของเราหรือไม่
มิเช่นนั้นก็เหมือนกับเราเดินไปอย่างไร้ทิศทาง
นอกจากจะไม่มีจุดมุ่งหมายแล้วยังเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์อีกด้วย
หลังจากที่เกิดมาแล้วมนุษย์ได้ใช้เวลามากมายในการเติบโต
และเวลานี้ทั้งหมดต้องพึ่งพาคนอื่นทั้งสิ้น
ไม่ว่าจะเป็นบุพการีช่วยเลี้ยงดู
หรือผู้อุปถัมภ์ค้ำจุนอื่นๆ
กว่า
ที่มนุษย์จะรับผิดชอบตัวเองได้
บางคนก็อายุกว่า 30 ปี บางคนแม้ 30 ปียังพึ่งพาคนอื่นอยู่เลย
ไหนจะเสียเวลาลองผิดลองถูกกว่าจะค้นหาตัวเองเจอและเดินได้ถูกทาง
เส้นผมที่เคยดำก็เริ่มขาวเสียแล้ว
นั่นหมายความว่าเรามีประสบการณ์เต็มที่
มีความพร้อมเต็มที่ในเวลาที่ร่างกายเราเริ่มโรยรา
หลายคนขึงตายไปพร้อมกับความรู้และการศึกษา
โดยที่ยังไม่ได้ถูกนำเอามาใช้อย่างน่าเสียดาย
การกำหนดเป้าหมายก็เหมือนกับการยิงธนูออกไป
ซึ่งจำเป็นต้องมีเป้าหมายเสียก่อน เราจึงยิงออกไปให้เข้าเป้าหมายนั้น
บางคนยิงออกไปโดยที่ไม่มีเป้า
แต่กลับใช้สีแต้มที่ลูกธนูเพื่อทำตำหนิเอาไว้
เมื่อยิงออกไปก็ตามหาลูกธนูที่ไร้เป้าหมายนั้นจนเจอ
แล้วจัดการถากถางกำหนดจุดพ่นสีลงไปยังบริเวณที่ลูกธนูนั้นปักอยู่
เพื่อทำเป้าแล้วร้องบอกผู้คนว่าตัวเองยิงธนูเข้าเป้า
ทั้งที่ตนเองเพิ่งพ่นสีทำเป้าภายหลังจากที่หาลูกธนูนั้นเจอ
แล้วจะมีประโยชน์อะไรกับการหลอกตัวเองและผู้อื่นว่าตนเองประสบความสำเร็จแล้วในชีวิต
กังวาล ทองเนตร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น