นักตอแหล

นักตอแหล

พวกเป็นนัก  ทั้งหลาย  ฟังไว้หน่อย

จะนักน้อย  นักใหญ่  ใช่มุสา

พวกเป็นนัก  ที่เรา  เคยเห็นมา

อยากบอกว่า  พวกนัก  นักจริงจริง

นักการเมือง  นักข่าว ยิ่งฉาวโฉ่

นักคุยโว  ชอบโม้  ไม่หยุดนิ่ง

นักค้าความ  รวยได้  เป็นเรื่องจริง

มีหลายสิ่ง  สรรเล่า  ให้เจ้าฟัง

เป็นนักโน่น  นักนี่  หาดีไม่

นักใส่ไฟ  น่าได้  เอาไปฝัง

นักปกครอง  มองตัว  ว่าใหญ่จัง

ทำสังคม  เป็นสังคัง  ชั่งจังไร

นักวิจารณ์  ฟุ้งซ่าน  วิจารณ์ทั่ว

เหาบนหัว  ของตัว  หารู้ไม่

วิจารณ์เขา  เขาว่า  ท่าจะตาย

วิจารณ์ได้  แต่ไม่  ยอมรับฟัง

มีมากมาย  หลายนัก  ไม่อยากบอก

เห็นสำรอก  ความเขลา  เฝ้าคลุ้มคลั่ง

รู้ไม่จริง  ควรนิ่ง  และรับฟัง

หยุดเสียบ้าง  ปากมาก  ขี้กลากคัน

นักตอแหล  ไม่ต้อง  มีคนสอน

พูดปลิ้นปล้อน  กะล่อน ไม่เคยหวั่น

มึงพูดดำ  เป็นขาว  แต่ละวัน

สารพัน  สรรอ้าง  สร้างวาจา

พูดยกหาง คนนั้น  คนนี้บ้าง

พูดเพื่อสร้าง  ไมตรี  เป็นขี้ข้า

พูดถากถาง  ถุยถ่ม  จมบาทา

พูดออกมา  หาค่า  มิมีเลย

รอวันเธอเจ็บ

รอวันเธอเจ็บ

เหมือนมีมีด  กรีดเนื้อ  ทาเกลือซ้ำ

เพราะเชื่อคำ  เธอบอก  หลอกมุสา

ใช้ลมลิ้น  ปลิ้นปลอก  สำรอกมา

เปล่งวาจา  เหมือนเช่น  ถ่มน้ำลาย

ไม่มีความ  จริงใจ  ในสัจจะ

ไม่ลดละ  คิดมา  น่าใจหาย

เธอปลิ้นปล้อน  หลอนหลอก  หัวใจชาย

เธอเชือดใจ  ผู้ชาย  ด้วยลิ้นลวง

หลายร้อยชาย  คงตาย  ด้วยมือเธอ

คงพร่ำเพ้อ  เพราะเธอ  อย่างใหญ่หลวง

เธอมุสา  หน้าตาย  เปลี่ยนชายควง

หลอกให้ทรวง  เจ็บช้ำ  กล้ำน้ำตา

คงสักวัน  ที่เธอ นั่งร้องไห้

คงสักวัน  ที่ฉัน  หัวเราะร่า

คงสักวัน  ที่เธอ ร่วงโรยรา

คงสักวัน  น้ำตา  เธอหลั่งริน

คงสักวัน  สำนึก  เธอคงบอก

คงสักวัน  มีคน  คอยติฉิน

คงสักวัน  ที่เธอ  มีมณฑิล

คงสักวัน  คงนอน  กินน้ำตา

ฉันจะรอ  รอดู  เธอมีทุกข์

ฉันจะสุข  ยิ้มย่อง  หัวเราะร่า

ฉันจะกู่  จะร้อง  ก้องโลกา

เปล่งวาจา  ว่าฉัน  นั้นสะใจ

เมื่อวัยร่วง  แถมทรวง  ก็ชอกช้ำ

คงมีคน  เหยียบย่ำ  ให้ร่ำไห้

จะมีใคร  มีเขา  มาใส่ใจ

ด้วยบาปเวร  สร้างไว้  ไม่เคยลืม

คนอาภัพ - สายัณห์ สัญญา ขับร้อง

แรงรัก

แรงรัก

ไม่ว่าใคร  ถ้าใจ  มีความรัก

เหมือนจมปรัก  อยู่ใน  ห้วงเหวลึก

ทรมาน  ทั้งวัน  เช้ายันดึก

เฝ้าแต่นึก ตรึกตรอง ให้หมองใจ

เวลาเหงา เปลี่ยวเปล่า  แสนอ้างว้าง

จะลบล้าง  อย่างไร  ให้หายได้

เฝ้าแต่เพ้อ  อาวรณ์ ถอนฤทัย

ข่มจิตใจ ไม่ได้ ไห้โศกา

ยามที่เธอ อยู่ใกล้  ใจร่ำร้อง

อยากกอดน้อง เชยชิด  เสน่หา

ไม่อยากยิน  ถ้อยคำ  ที่กล่าวลา

ไม่อยากเห็น  น้ำตา  เอ่อท่วมใจ

อยากจะหยุด  เวลา  เสียตรงนี้

ไม่อยากมี  พรุ่งนี้  ถ้าเป็นได้

อยากให้ใจ  สองเรา  อยู่ใกล้ใจ

ไม่อยากไกล แรมร้าง ห่างอนงค์

โอ้รักเอ๋ย  ใยเลย  เป็นเช่นนี้

ไม่เคยมี  สมหวัง  ดังประสงค์

ไม่เคยเจอ  รักแท้  ที่มั่นคง

คิดแล้วปลง ใจเศร้า  เหงาอุรา

บทกวีต้องมีฉันทลักษณ์

บทกวีต้องมีฉันทลักษณ์

บทกวี  ไม่มี  ฉันทลักษณ์

จะรู้จัก  แบ่งแยก  อย่างไรหรือ

กาพย์โคลงฉันท์  ร่ายยาว  ที่โลกลือ

จนมีชื่อ  นับถือ  เป็นร้อยกรอง

บทร้อยกรอง ต้องมี  ฉันทลักษณ์

ควรตระหนัก จำหลัก วรรคหนึ่งสอง

มีแบบแผน ตามอย่าง  สร้างครรลอง

เขาจึงเรียก  ร้อยกรอง บทกวี

งานเขียนใด  ไม่มี  ฉันทลักษณ์

จะเรียกหลัก  ร้อยกรอง  ก็ใช่ที่

เป็นความเรียง  ร้อยแก้ว  มันเข้าที

อย่าบัดสี  เรียกมัน  ว่าร้อยกรอง

กลอนสุภาพ  กลอนแปด  กลอนเดียวกัน

กาย์ยานี เขานั้น  ไม่เป็นสอง

วรรคหน้าห้า วรรคหลังหก เป็นทำนอง

มีคล้องจอง สดับ รับรองส่ง

กาพย์ฉบัง  สิบหก  ยกมาอ้าง

เขาสรรค์สร้าง แบบแผน ดังประสงค์

กาพย์หนึ่งบท สิบหกคำ ตามจำนง

อย่าเข้าพง บุกป่า ท้าหลักการ

ต่อไปนี้  ไม่มี  กวีแก้ว

หมดสิ้นแล้ว สืบแนว  คนหน้าด้าน

สร้างงานศิลป์ ไม่มี ซึ่งหลักการ

ไอ้สันดาน  ยังเสือก  เรียกกวี

เป็นร้อยแก้ว  ความเรียง  หรือเรื่องสั้น

ก็เรียกงาน  ของเอง ออกไปซี

แต่อย่าเสือก  เรียกว่า  งานกวี

เป็นราคี  ด่างพร้อย ข้อยขอเตือน

อันงานศิลป์ สร้างได้  ถ้าใจรัก

ให้ตระหนัก ใช่ฉัน หั่นเฉือดเฉือน

แค่ไม่อยาก  ให้ใคร  ไปบิดเบือน

อย่าเลอะเลือน  ไร้ค่า สาระยำ

มะเขือเผา

คนย่าง

มะเขือเผา

อาทิตย์ตกน้ำ

กล้วยปิ้ง

มะพร้าวน้ำหอมเผา

ระเบียบหรือโซ่ตรวน

 พันธนาการทางสังคม

โลกนี้ มันน่าอยู่นะครับ เราลองมองไปรอบข้างเราดู 

มันมีที่ที่สวยงาม มีสารพัดอย่าง ที่มันชวนให้หลงไหล ชวนให้น่าอยู่

มนุษย์เราต่างหากที่ทำให้โลกนี้ไม่น่าอยู่

มนุษย์เกิดมาก็อยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่าง

 ไม่เว้นแม้แต่มนุษย์ด้วยกันเอง

มนุษย์ก็อยากเป็นเจ้าของ

มนุษย์สร้างกรอบ สร้างกฎ เพื่อมาจำกัด บังคับมนุษย์ ด้วยกันเอง 

จนมนุษย์เราสูญเสียธรรมชาติ

สูญเสียความสามารถที่ติดตัวมาแต่กำเนิด 

เราถูกกฎ ถูกกรอบ แบ่งแยกว่าเรา ต่างกัน เราแบ่งชนชั้นกัน 

โดยเริ่มจากสร้างกฎมาแบ่งแยกชั้นชน

สร้างเงิน สร้างตำแหน่งทางสังคมขึ้นมา แบ่งแยก เราออกจากกัน

ทั้งที่โดยธรรมชาติของมนุษย์เรานั้น เกิดมามีความต้องการทางธรรมชาติเหมือนๆกัน 

เราต้องการอาหาร เราต้องการความรัก เราต้องการความอบอุ่น เราต้องการเพื่อน  เราต้องการสืบพันธุ์ เราต้องการขับถ่าย เราต้องการพักผ่อน เราต้องการอิสระภาพทางสังคม ทางความคิด

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นพื้นฐานทางธรรมชาติมนุษย์ทุกคนที่เกิดมา

แต่สิ่งเหล่านี้ ถูกกฎ ถูกกรอบ ที่มนุษย์ด้วยกันเองที่แข็งแรงกว่า พวกมากกว่า 

สร้างมันขึ้นมาทำลายลงไป

ชีวิตมนุษย์เราเวลานี้ตั้งแต่ลืมตาอ้าปาก ก็ถูกกฎเหล็กเหล่านี้พันธนาการ

 ตั้งแต่เกิด จนถึงวันตาย

เราไม่มีอิสระว่าเราจะใช้ชีวิตเช่นไร เราไม่มีอิสระที่จะเลือกรัก ชอบ อยู่กินกับใครก็ได้ตามใจเรา

เราถูกกติกาทางสังคมตีกรอบเอาไว้เสียสิ้นว่าเราจะอยู่กิน รักชอบ ใครได้บ้าง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่หนึ่งชีวิตเรา จะรักชอบอยู่แต่ใครคนใดคนหนึ่งเพียงคนเดียว 

วันหนึ่งถ้าเราเจอคนที่ใช่ แต่กฎของสังคมก็เป็นกำแพงมากั้นเรา

เขาอ้างว่า กฎนี้ ช่วยให้คนเป็นระเบียบ เป็นแบบแผน ทำให้คนต่างจากสัตว์ แต่มันก็ทำให้เราถูกกักกันไม่ต่างอะไรจากสัตว์ หรือแย่กว่าเสียด้วยซ้ำ

เราไม่เคยได้บงการชีวิตของเราเองด้วยซ้ำ

ถ้าเราแต่งงาน จะกิน จะฟังเพลง จะดูหนัง จะเปิดโทรทัศน์ 

จะเที่ยว เราก็ต้องถามคนรอบข้างเราก่อน

ทำไมมนุษย์ ไม่แสวงหาความสุขใส่ตัว ในช่วงเวลาที่มีชีวิตที่แสนสั้นนี้

มนุษย์ใช้เวลาในการเติบโตมากมายหลายปี กว่าที่เราจะรับผิดชอบตัวเองได้ บางคน 30 ปีแล้วก็ยังหาตัวเองไม่เจอ เพราะมัวติดอยู่กับ การดูแลจากพ่อแม่ จนทำอะไรไม่ได้ และสูญเสียความสามารถในการเข้าสังคมไป ครั้นพอจะรับผิดชอบ หรือเห็นทาง 

ร่างกายเราก็แก่หง่อม หมดเวลาเสียแล้ว

หลายคนอยากบินไปเหมือนนก เร่ร่อน โผผิน บินไป ทุกที่ทุกทางที่อยากจะไป ท่องเที่ยวไปในโลกกว้าง ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า กับเวลาที่มีอยู่ ตักตวงทุกความสุขใส่ตัว ที่ไม่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน ให้เต็มที่ ก่อนจะหลับตาลาโลกไป

อยากน้อยเราก็สามารถพูดได้ว่า เกิดมาชาตินี้ ใช้ชีวิตคุ้มค่าแล้ว และทิ้งความทรงจำดีๆไว้บนโลกที่สวยงามใบนี้ ให้คนรุ่นต่อไป ได้เดินตามอย่างเราบ้าง ก็เท่านั้น ก่อนลาจากกันไป

เรามีสิ่งที่ดีสวยงามอยู่ข้างตัวแล้ว จงมองหา และอยู่กับมันอย่างมีความสุข

เสรีภาพในการดำเนินชีวิตย่อมเป็นของเราและเราควรกำหนดเอง

 ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้มีแบบแผนขั้นตอนที่ถูกสร้างขึ้นมาเฉพาะตัวแล้ว

ธรรมชาติสร้างกฎเกณฑ์มาให้เรามากพอแล้ว ทำไมเราต้องสร้างกฎอะไรขึ้นมาอีกมากมาย

มีที่มากมายให้เราหาความสุข

สงบเงียบเรียบง่าย ตายตามเวลา

อะไรกั้นเราไว้

ความในใจ

มิตรทั้งหลาย

เวลาผมหยิบปากกาขึ้นมา เขียนกลอน เขียนเพลง เขียนบทวิเคราะห์ หรืออื่นๆ
ผมไม่ได้เขียน เพราะผมอยากจะเป็นนักเขียน ไม่ได้เขียนเพราะอยากเป็นนักกวี ไม่ได้เขียนเพราะอยากเป็นนักวิเคราะห์ หรือนักแต่งเพลงแต่อย่างใด

ผมเขียนเพราะผมต้องการะบายสิ่งที่ผมมีอยู่ในใจ มีอยู่ในสมอง ระบายออกมาทางงานเขียนรูปแบบต่างๆ ผมเขียนจากสิ่งที่ผมรู้ ผมเห็น และผมกำลังคิด มันเกิดจากการใช้ชีวิตประจำวันที่เราได้ไปโน่นมานี่ พบปะผู้คนมากหน้าหลายตา ทำให้เราได้รู้ได้เห็น

และบางครั้งมันก็เกิดจากจินตนาการของผม เป็นจินตนาการ ต่อยอดจากสิ่งที่เห็น คือสมองเราคิดต่อจากสิ่งที่เราเห็น บางครั้งเราก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่มันเป็นอารมณ์ช่วงเวลานั้นๆจริงที่เราบันทึกเอาไว้

เรารู้ว่าบางส่วนบางสิ่งบางถ้อยคำ มันไม่สมบูรณ์ แต่ผมก็ไม่กลับไปปรับไปแก้ตรงนั้น เพราะมันเป็นคนละอารมณ์กัน ถ้าเราแก้ มันก็จะเขวไปตามอารมณ์ใหม่

เช่นเดียวกันจะให้ผมนั่งปั้นอารมณ์ขึ้นมาใหม่ เพื่อกลับไปเขียนให้เมือนเก่าผมก็ทำไม่ได้ เพราะมันผ่านมาแล้ว สิ่งที่ผมคิดเมื่อเวลาผ่านไปมันก็จะผ่านไป ถ้าไม่ได้บันทึกไว้ มันก็จะผ่านไปเปล่าๆ
นี่คือส่วนสำคัญที่ทำให้ผมนำมาเขียนมาบันทึกไว้

ผมโชคดีตรงที่สวรรค์ให้พรมา หรือพรสวรรค์ พรสวรรค์คือสิ่งที่เรามีอยู่และเกิดขึ้นเองโดยที่เราไม่ได้เรียนรู้มาโดยตรง มันเกิดขึ้นเอง เช่นการเขียนบทกวี เรื่องราว บรรยายภาพที่เราเห็นในแบบของเรา มันเกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้หรอกว่ามันคืองานเขียนงานประพันธ์แบบไหน

แต่เมื่อเวลาผ่านมาเรามีโอกาสได้เรียนรู้ จึงนำงานนั้นมาดูเปรียบเทียบกันว่าที่แท้งานที่เราเขียนเป็นงานประเภทไหน เราจึงแยกงานประพันธ์แต่ละประเภทออกได้ชัดเจน ว่าอย่างไหนคืออะไร

ดังนั้นทุกเรื่องราวที่ผมเขียนส่วนใหญ่มันก็เกิดขึ้นกับวิถีชีวิตของผมนี่เอง มีส่วนที่เป็นชีวิตจริงเป็นหลัก
มีสิ่งที่เห็นมาหรือประสบการณ์ มีความคิดเห็น มีจินตนาการ มีความต้องการแฝงอยู่ในนั้น

ผมไม่ต้องการสร้างอาชีพ สร้างรายได้จากมัน แต่ผมไม่อยากให้มันผ่านไปโดยที่ไม่มีการเก็บบันทึกเอาไว้ และผมไม่สนใจว่าใครจะเรียกเราว่าอะไร เพียงแต่เรารู้ตัวเราเองว่า เราทำอะไร เท่านั้นก็พอ

น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์แก้ผัวไม่อยู่บ้าน

นางแพน แต่งงานอยู่กินกับนายดีมาหลายปี จนมีลูกเต้าด้วยกัน 3 คน

ระยะหลังนางแพนสังเกตว่า นายดีสามีตัวเองเปลี่ยนไป

เลิกงานมา ก็ชอบแต่งตัวหนีออกจากบ้านไปเที่ยวจนดึกดื่น

กลับเช้าก็มี หรือบางครั้งก็ไม่กลับเลยก็มี

จนนางแพนคิดว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ สามีของตนคงไปมีเมียน้อยเป็นแน่

จึงไปปรึกษาเพื่อน ที่ครั้งหนึ่งครอบครัวเขาก็เคยมีสภาพอย่างนี้มาก่อน

และกลับมารักกันดังเดิมได้


เพื่อนของนางแพน

แนะนำให้ไปหาหลวงพ่อ ที่วัดที่เธอเคยไปมาก่อน

นางแพนได้ฟังดังนั้น

วันรุ่งขึ้นนางแพนจึงได้เดินทางไปกราบนมัสการหลวงพ่อที่วัด

ตามที่เพื่อนแนะนำมา

เมื่อไปถึงนางแพนยังไม่ทันได้เล่าความขานไขแต่อย่างใด

หลวงพ่อก็พูดขึ้นว่า

ปัญหาสามีหนีออกจากบ้านใช่ไหมโยม หลวงพ่อถาม

นางแพนตอบ เจ้าค่ะหลวงพ่อ ท่านทราบได้ยังไงคะ


ปัญหาผัวๆเมียๆเป็นปัญหาโลกแตกน่ะโยม

จากนั้นนางแพนก็พูดขึ้นว่า ดิฉันอยากจะมาขอของดีจากท่านเจ้าค่ะ

ได้ข่าวว่าท่านมีของดีช่วยให้ครอบครัวแตกแยกกลับมาคืนดีกันมากแล้ว

หลวงพ่อช่วยโปรดดิฉันด้วยเถิดเจ้าค่ะ นางแพนแจ้งความประสงค์



จากนั้นหลวงพ่อก็สั่งให้เด็กวัดนำขวดไปเปิดน้ำจากก๊อกมาให้นางแพนขวดนึง

พร้อมกับพูดว่า

นี่แหละคือของดีที่อาตมามี และแจกจ่ายให้ญาติโยมที่มีปัญหาเดียวกันนี้มามากแล้ว หลวงพ่อกล่าว


แต่นี่มันน้ำก๊อกนี่เจ้าคะหลวงพ่อ นางแพนลังเล

มันก็ใช่ถ้าโยมคิดอย่างนั้น

ก็ให้โยมคิดเสียว่านี่เป็นนำมนต์ศักดิ์สิทธิ์จากอาตมา

ถ้าโยมคิดว่าเป็นน้ำก๊อกมันก็อาจไม่ศักดิ์สิทธิ์ หลวงพ่อสำทับลงไป


แล้วใช้ยังไงล่ะเจ้าคะท่าน นางแพนถาม

ก็ไม่ยากหรอกโยม

โยมรู้ใช่ไหมว่าสามีโยมจะกลับบ้านเวลาไหน หลวงพ่อถาม

รู้เจ้าค่ะนางแพนตอบ

ก็ดีแล้ว

ให้โยมเทน้ำนี้อมไว้ในปากไม่ว่าสามีของโยมจะพูดอะไร

โยมก็ห้ามกลืนน้ำนี้เด็ดขาดมิเช่นนั้นจะไม่ศักดิ์สิทธิ์

ให้โยมอมน้ำในขวดนี้ทุกครั้งที่สามีกลับมา และอยู่บ้าน

เวลาสามีพูดอะไรก็ให้ทำหน้ายิ้มๆเอาไว้ก็พอ

น้ำขวดนี้คงพอใช้ได้ซักอาทิตย์นึง

พอพ้นอาทิตย์นึงไปแล้วโยมจะเห็นผล

แล้วค่อยพาสามีมาหาอาตมา หลวงพ่อสั่งกำชับ


เมื่อเข้าใจแล้วนางแพนก็กราบนมัสการลาหลวงพ่อกลับบ้าน

พอได้เวลาสามีจะกลับบ้าน นางแพนก็เทน้ำออกมาอมไว้ในปากตามที่หลวงพ่อสั่งทุกอย่าง

พอสามีก้าวขาขึ้นบ้านนางแพนก็ทำสีหน้ายิ้มแย้มตามหลวงพ่อแนะนำไว้

แล้วจัดแจงข้าวปลา หาน้ำหาท่ามาต้อนรับสามีทุกวัน

ฝ่ายนายดีผู้สามีก้เห็นความเปลี่ยนแปลงของภรรยาตนเองดีขึ้น

ไม่ด่ากราดเหมือนทุกครั้งที่เห็นหน้า

ไม่ชวนทะเลาะไม่ชวนหาเรื่องเหมือนเช่นทุกวัน

นายดีเองก็พอใจที่ภรรยาของตนเองกลับมาเหมือนคนเดิมที่เคยรักกันมา

เขารู้สึกว่าได้ภรรยาคนเก่าของตัวเองกลับมาอีกครั้ง

นายดีก็ไม่ออกไปเที่ยวนอกบ้าน

จนแม้มีเพื่อนมาชวนถึงบ้านนายดีก็ไม่ยอมจากไป

นางแพนทำเช่นนี้จนครบเจ็ดวัน

สายสัมพันธ์ของคนทั้งสองเริ่มกลับมาแนบแน่นอีกครั้ง

ลูกเต้าทั้งสามคนต่างมีความสุขที่เห็นพ่อแม่ไม่ทะเลาะกัน

ทำให้บ้านเป็นวิมาน เป็นสวรรค์ ไปที่ที่อบอุ่นปลอดภัยที่สุด

ลูกทั้งสามคนก็ได้เข้าไปกราบแม่พ่อเพื่อขอบคุณที่ทำให้ครอบครัวมีความสุข


เมื่ออยู่สองต่อสองนางแพนก็บอกสามีว่าต้องกราบขอบพระคุณน้ำมนต์หลวงพ่อ

ที่ทำให้ครอบครัวเรากลับมามีความสุขอีกครั้ง

และนัดสามีจะพาไปกราบหลวงพ่อในวันรุ่งขึ้น


รุ่งขึ้นตามนัดนางแพนและครอบครัวก็พากันไปกราบนมัสการหลวงพ่อที่วัด

เมื่อเข้าไปถึงนางแพนก็ก้มกราบหลวงพ่อแล้วพูดขึ้นว่า

ดิฉันกราบขอบพระคุณท่านเจ้าค่ะที่ให้น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์กับดิฉันไปจนมีวันนี้


หลวงพ่อก็กล่าวขึ้นว่า โยมต้องขอบคุณตัวโยมเอง ที่มีความอดทน มีความเพียร

รู้จักสงบปากสงบคำของตัวเองได้ ตั้ง 7 วันจนทำให้ทุกอย่างกลับมาดีขึ้น

น้ำนั้นเป็นเพียงน้ำก๊อกอย่างโยมว่านั่นแหละ แต่เวลาที่โยมอมไว้ในปาก และที่อาตมา

ไม่ให้โยมกลืนหรือคลายออกก็เพราะเพื่อต้องการสงบปากสงบคำของโยมนั่นเอง

เมื่อครอบครัวของโยมกลับมาเหมือนเดิมแล้วคราวนี้ก็อยู่ที่พวกโยมนั่นเองว่าจะรักษา

ความสุขนี้เอาไว้หรือว่าจะทำลายมันลงก็อยู่ที่โยมแล้วล่ะ


นางแพนได้ฟังจึงก้มลงกราบเพื่อขอบคุณหลวงพ่อ ที่ใช้วิธีชี้ทางให้เธอ

ได้กลับมาสู่สติได้อีกครั้งและเธอสัญญาว่าจะไม่ให้ความเลวร้ายจากปากเธอกลับมาทำลายครอบครัวของเธออีกแล้ว


กังวาล ทองเนตร

มนุษย์

มนุษย์ 

สารพัน แต่ละวัน ชีวิตคน

สาละวน วุ่นวาย น่าหน่ายนัก

สารพัด สารเพ เรื่องเบาหนัก

เรื่องอกหัก หลักร้าว หรือเหงาใจ

สารพัน ปัญหา มารุมเร้า

สารพัด เรื่องเศร้า เราหมองไหม้

สารพัน ปัญหา ถาโถมใจ

เหมือนดั่งไฟ สุมไหม้ ในใจเรา

มนุษย์เรา เกิดมา ก็เท่านี้

สุขก็มี ทุกข์ก็มี คดีเก่า

มีชีวิต มีปัญหา มานานเนา

อย่าเก็บเอา มาเป็น เรื่องบั่นใจ

ไม่มีใคร ไม่เคย มีปัญหา

ทุกชีวิต เกิดมา หาเลี่ยงได้

จะรวยล้น จนกรอบ สักเท่าใด

อยู่ค้ำฟ้า ไปได้ หาไม่มี

สิ้นหวัง สายัณห์ สัญญา ขับร้อง น้องก้องทำ

ความเหมือนที่แตกต่าง

ท่านทั้งหลาย ในชีวิตของผม ได้มีโอกาสพบปะ รู้จักกับคนมามากหน้าหลายตา
ได้เห็นผู้คนมากมายหลากหลายอาชีพ มีความเป็นอยู่แตกต่างกันไปตามฐานะทางสังคม

• ครอบครัวพ่อค้าที่มีกิจการไม่ใหญ่นัก

วันหนึ่ง ขณะที่พ่อกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดของเพื่อจะไปส่งลูกค้า

ลูกชายก็กลับจากเลิกเรียน

สวัสดีครับป๊าลูกชายสวัสดีผู้เป็นพ่อ

แล้วก็พูดต่อว่า วันนี้ผมเห็นรองเท้ายี่ห้อดัง ออกรุ่นใหม่ สวยมาก

ผมอยากได้ ป๊าซื้อให้หน่อยนะ

อะไรอาตี๋ อั๊วเพิ่งจะซื้อให้ลืีอไม่ใช่หรือ มันยังไม่ขาดก็ใส่ไปก่อนซี้ (พ่อบอก )

ก็ใช่ครับป๊า แต่เพื่อนที่โรงเรียน เขามีรุ่นใหม่ใส่กันทั้งนั้น ผมไม่มีอยู่คนเดียว อายเขา
ป๊าต้องซื้อให้นะ 3 พันเอง ( ลูกบอก )

เออน่า วันนี้อั๊วยุ่งๆอยู่เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกัน เดี๋ยวอั๊วซื้อให้

แต่ลื๊อต้องมาช่วยอั๊วจัดของไปส่งลูกค้าก่อน


( พ่อบอกพร้อมให้รอพรุ่งนี้ )

• ครอบครัวข้าราชการระดับล่าง

หลังจากพ่อเลิกงานกลับบ้านกำลังจะกินข้าวกัน
ลูกชายก็พูดขึ้นว่า
พ่อครับ

รองเท้านักเรียนของผมที่พ่อซื้อให้มันขาดจนนิ้วผมโผล่ออกมาให้เห็นแล้วนะครับพ่อ

ผมโดนเพื่อนที่โรงเรียนล้อทุกวัน ผมอายเพื่อนนะครับพ่อ

พ่อช่วยซื้อให้ผมใหม่ด้วยนะครับ (ลูกชายร้องขอ )

ลูกเอ๊ย

พ่อเห็น พ่อเห็นตั้งแต่นิ้วก้อยของลูกมันโผล่ออกมาทีละข้าง แล้วก็นิวนาง นิ้วกลาง นิ้วชี้ โผล่ออกมาพ่อก็เห็นมาตลอด

ลูกรู้ไหมว่านิ้วลุกที่โผล่ออกมา มันเหมือนมีดกรีดแทงหัวใจพ่อ

นิ้วลุกโผล่ออกมานิ้วนึง พ่อก็เจ็บแป๊บที่หัวใจครั้งนึง

สิบนิ้วของลูกที่โผล่ออกมา ทำให้น้ำตาพ่อต้องไหลออกมาถึงสิบครั้ง

พ่อเห็นใจ และเข้าใจลูก แต่พ่อเป็นข้าราชการตอนนี้ยังกลางเดือนอยู่เลย

พ่อตั้งใจว่า สิ้นเดือนนี้เงินเดือนพ่อออก พ่อจะซื้อให้นะลูกนะ

( ครอบครัวข้าราชการชั้นผู้น้อยนัดลูกสิ้นเดือน )

รองเท้าลูกข้าราชการชั้นผู้น้อย

ครอบครัวชาวนา

ขณะที่พ่อกับแม่กำลังง่วนอยู่กับงานนา

ลูกชายที่เพิ่งเลิกเรียนก็วิ่งเข้าไปหาพ่อพร้อมพูดกับพ่อว่า

พ่อครับ

วันนี้ระหว่างทางเดินไปโรงเรียนผมเหยียบหนามจนเท้าผมเลือดไหล

ผมเจ็บมาก นี่ถ้าผมมีรองเท้าใส่ก็คงจะดีนะพ่อ

เพื่อนๆผมที่โรงเรียนเขามีรองเท้าใส่กันทุกคน

ผมอายเพื่อนที่โดนเพื่อนล้อทุกวัน

ผมอยากมีรองเท้าใส่กับเขาบ้าง

พ่อช่วยซื้อรองเท้าให้ผมสักคู่ได้ไหมครับ

ผมอยากมีรองเท้าใส่ไปโรงเรียนนะครับพ่อ ( ลุกชายชาวนาร้องขอจากพ่อ )


ลูกรัก

ใจของพ่อมันเจ็บปวดยิ่งนักเมื่อได้ยินลูกพูดว่าฝ่าเท้าน้อยๆของลูกโดนหนามทิ่มแทง

ทุกครั้งที่พ่อเห็นลูกของพ่อไปโรงเรียนพ่อมองดูด้วยความขมขื่นเจ็บปวดหัวใจ

วันไหนที่แดดจ้าๆดินที่เป็นทรายก็ร้อนระอุ

เท้าน้อยๆของเจ้าก็คงเหยียบย่ำลงไปที่ทรายร้อนๆนั้น

วันไหนฝนตกเท้าน้อยของเจ้าก็คงย่ำอยู่กับขี้โคลน

ย่ำหัวขี้แป้ จนเฉอะแฉะ และพ่อก็กลัวลูกของพ่อไม่สบาย

กลัวติดเชื้อโรค ทั้งฉี่หนู โรคพยาธิ ชอนไชเข้าไปในตัวลูก

เอางี้นะลูกนะ

ลูกมองดูข้าวในนาเรา

ลูกเห็นไหม ปีนี้ข้าวในนาเรามันเขียวขจี งอกงามดีเหลือเกิน

พ่อคิดว่าขายข้าวได้ ปีนี้พ่อจะซื้อรองเท้าคู่ใหม่

ให้ลูกของพ่อได้ใส่อย่างแน่นอน

รอปีใหม่นะลูกนะ

(ครอบครัวชาวนานัดลูกปีใหม่ )

ลูกชาวนา

เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยวข้าวเสร็จสรรพ

ผู้เป็นพ่อบอกลูกก่อนไปโรงเรียนว่า

ลูกรักวันนี้พ่อจะนำข้าวของเราไปขายที่โรงสีในเมือง

เดี๋ยวลูกเลิกเรียนกลับมาวันนี้ลูกของพ่อจะได้เห็นรองเท้าคู่ใหม่ของลูกนะลูกนะ

ผู้เป็นพ่อบอกลูกด้วยความมั่นใจ


ส่วนผู้เป็นลูกก็แสนดีใจจะได้ใส่รองเท้ากับเขาเสียที
ไปถึงโรงเรียนลูกชาวชาวนาก็พร่ำว่าวันนี้พ่อจะซื้อรองเท้ามาให้
พรุ่งนี้ให้เพื่อนคอยดู เขาจะใส่รองเท้าใหม่มาอวดเพื่อนมาให้เพื่อนได้ดูกัน และเขาจะไม่เดินเท้าเปล่ามาโรงเรียนอีกแล้ว

พอได้เวลาเลิกเรียนลูกชายชาวนาก็รีบวิ่งกลับบ้านด้วยความหวังว่า
จะได้เห็นรองเท้าคู่ใหม่ที่พ่อของเขาซื้อมาให้
พอมาถึงบ้านเขาก็ร้องถามพ่อว่า

พ่อครับพ่อ

รองเท้าใหม่ผมอยู่ที่ไหนครับ

ผมอยากลองใส่ดูว่ามันจะเป็นอย่างไร

ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามสวมกอดลูกพร้อมกับบอกลูกชายของเขาว่า

ลูกรักพ่อต้องขอโทษลูกด้วยนะที่พ่อไม่ได้ซื้อรองเท้ามาให้ลูก

หลังจากที่พ่อนำข้าวไปขายนายทุนเขาหักกลบลบหนี้เก่าที่พ่อยืมเขามา

หนี้เก่าก็หมดพอดี แต่เงินพ่อที่ขายข้าวเขาให้มาแค่ 80 บาท

มันไม่พอซื้อรองเท้าให้ลูกของพ่อได้

พ่อเลยซื้อปลาทูมาเข่งนึง กับเงาะมาโลนึง

ไปกินข้าว กินเงาะก่อนนะลูกนะ

ปีนี้เราไม่มีหนี้แล้ว

ปีหน้าถ้าฟ้าฝนเป็นใจ

พ่อมั่นใจว่าลูกต้องได้รองเท้าคู่ใหม่มาใส่อย่างแน่นอน


รอปีหน้านะลูกนะ



( ครอบครัวชาวนานัดลูกชายปีหน้า )

• ท่านทั้งหลายนี่คือความจริง นี่คือความเหมือนที่แตกต่างกันในรายละเอียดเล็กน้อย

ลุกพ่อค้าก็อดทนรอเพียงวันเดียว

ในขณะที่ลูกข้าราชการชั้นผู้น้อยใช้เวลารอรองเท้าถึง หนึ่งเดือน

ส่วนลูกชาวนาต้องใช้เวลารอไปอีกหนึ่งปีด้วยความหวังที่ฝากไว้กับดินฟ้าอากาศ

นี่จึงเป็นหน้าที่ของชนชั้นปกครองที่จะดูแล

ลดช่องว่างทางสังคมลง

เติมเต็มโอกาสทุกช่องทางให้กับสังคม

เพื่อที่จะให้สมาชิกของสังคมได้แสวงหา

หยิบฉวยเอาไปใช้ประโยชน์แก่ตนเองและครอบครัวให้ได้

เพลงชีวิตชาวนา คำร้องทำนองและขับร้องโดย กังวาล ทองเนตร

ขอบคุณอาจารย์ สุเทพ อัตถากร อดีตรัฐมนตรีทบวงมหาวิทยาลัย ที่อบรมสั่งสอน

กังวาล ทองเนตร

ปล่อยวาง

ปล่อยวาง

มีชีวิต จึงต้อง  มีปัญหา

ชีวิตเรา  เกิดมา  หนีไม่พ้น

จะสูงต่ำ ดำขาว เป็นเจ้าคน

หนีไม่พ้น  ปัญหา มาโรมรัน

ไม่มีใคร สมใจ  ได้ทุกสิ่ง

เป็นความจริง จริงแท้  ใช่เสกสรร

มีชีวิต  มีปัญหา เป็นนิรันดร์

สิ่งสำคัญ จะแก้ กันอย่างไร

ต้องรู้จัก  ปล่อยวาง  กันเสียบ้าง

มีทุกข์บ้าง  สุขบ้าง เป็นไปได้

อย่าแบกโลก คนเดียว  ให้เหี่ยวใจ

มันเกิดได้  มันดับได้ เป็นความจริง

ทุกชีวิต  ล้วนมี  ซึ่งปัญหา

อย่าอาสา  วิ่งแก้  เสียทุกสิ่ง

ปล่อยเสียบ้าง  วางบ้าง ชั่งใครติง

นี่คือโลก  ความจริง  มันต้องเป็น

ที่ช่วยได้  ช่วยไป  ตามกำลัง

ที่หนักหลัง เลี่ยงหลบ  ยามพบเห็น

เอ็นดูเขา  แต่เรา เศร้ารำเค็ญ

มันก็เป็น  หาทุกข์ มาใส่ตัว

จะช่วยใคร ช่วยไป ตามกำลัง

อย่าขึงขัง หาเหา  เอาใส่หัว

เหาของใคร  แก้ไป  เหาของตัว

อย่าเอาหัว  ใส่เหา จะเกานาน

สังคมจอมปลอม

สังคมจอมปลอม

• หลายคนเฝ้าพร่ำหาสังคมที่ดี และจินตนาการไปต่างๆนาๆว่าสังคมที่ดีต้องเป็นแบบนั้นเป็นอย่างนี้ตามแต่ความต้องการของตัวเอง
• ในขณะที่ทุกคนกำลังร้องหาสังคมที่ดี แล้วก็นั่งรอมัน รอว่าสังคมในอุดมคติของตนเองเมื่อไหร่จะเกิดขึ้นเสียที โดยละเลยไปว่า ตัวเองก็คือส่วนหนึ่งของสังคม คือสมาชิกคนหนึ่งของสังคม แต่ไม่พยายามที่จะสร้างสรรค์สังคมในภาพฝันนั้นให้เกิดขึ้น แต่เฝ้าเพรียกพร่ำร่ำหาให้สังคมอย่างนั้นเกิดขึ้น โดยที่ตัวเองนั่งรอวันนั้นอยู่เฉยๆโดยไม่คิดจะทำอะไรเลย

• หลายคนเฝ้าพร่ำหาสังคมที่เท่าเทียม แต่ในขณะเดียวกันก็เหยียดหยามผู้อื่นที่ด้อยกว่า และยกตัวเองว่าสูงส่งกว่าดีกว่าผู้อื่น แล้วคุณจะเรียกร้องหาความเท่าเทียมไปทำไม่

• การที่บางคนพร่ำเพ้อว่าเกลียดชังเผด็จการเกลียดชังความรุนแรง แต่ก็พร้อมที่จะใช้วิธีการเผด็จการที่รุนแรงโต้ตอบผู้ที่เห็นต่างอยู่ตลอดเวลา คนเหล่านี้แท้ที่จริงไม่ได้ต้องการความเท่าเทียมความเสมอภาคทางสังคม แต่ต้องการเสพอำนาจ ร้องหาอำนาจ เพื่อที่จะใช้อำนาจนั้นมาสนองตอบความต้องการของกลุ่มก้อนของตัวเองเท่านั้น

• การที่ด่าคนอื่นว่าเป็นเผด็จการ แต่ในใจตัวเองก็นิยมวิธีเผด็จการเช่นกัน การที่ด่าทอคนอื่นเป็นอำมาตย์ แต่ตัวเองก็นิยมความสุขสบาย เกียรติยศชื่อเสียง ยกย่องจากคนอื่นอยู่ดี

• ทั้งหมดนี้จึงเป็นเพียงแค่การหลอกลวง หลอกลวงสังคม หลอกลวงกระทั่งตัวเอง

• สังคมที่ดีสำหรับผม คือ สังคมที่คนทุกคนในสังคมอาศัยอยู่ร่วมกันได้อย่างมีเกียรติ อย่างมีศักดิ์ศรี และมีความสุขร่วมกัน ไม่มุ่งทำลายหรือเบียดเบียนกัน

• มิเช่นนั้นจะกลายเป็นสังคมจอมปลอม สังคมหน้ากาก หาความจริงใจไม่ได้

กังวาล ทองเนตร

คอย

คอย

เช้าก็คอย เย็นคอย แล้วคอยเก้อ

ฉันคอยเธอ จนเหม่อ พร่ำเพ้อหา

คอยฟังเสียง โทรศัพท์ ดังขึ้นว่า

ทุกเวลา  คอยเปล่า เศร้าหัวใจ

หลอกให้ฉัน เฝ้าเพ้อ เหม่อตาลอย

เธอมีสุข เลิศลอย อยู่ที่ไหน

ไปจ๊ะจ๋า วางท่า  อยู่กับใคร

แล้วทำไม หัวใจ ชั่งแสนดำ

บอกฉันว่า จะพา ไปดูหนัง

ฉันได้ฟัง น้ำคำ แล้วดื่มด่ำ

เร่งจัดแจง ชุดสวย ด้วยเชื่อคำ

รอจนค่ำ ยังไร้ เงาของเธอ

โทรศัพท์ ก็มี ที่โทรหา

เมื่อก่อนหน้า โทรมา อยู่เสมอ

เธอเป็นตาย ร้ายดี อย่างไรเธอ

ถึงได้ปล่อย  ฉันเก้อ เหม่อมองทาง