ป่าช้าปาก
หนึ่งชีวิต ที่เรา ได้เกิดมา
เราเข่นฆ่า ชีวิต มากแค่ไหน
กว่าจะเติบ โตมา สมบูรณ์วัย
มีสัตว์ตาย มากมาย เพราะมือเรา
ปากจู๋จู๋ กินหมู และกินไก่
คงมากมาย กองเท่า กับภูเขา
จะตัวเล็ก ตัวใหญ่ ไม่ทำเนา
ยัดมันลง ปากเรา ก็เท่านั้น
คิดอีกที ปากนี้ เหมือนป่าช้า
หามซากสัตว์ เข้า มิเคยหวั่น
ยัดเข้าไป บดเคี้ยว เข้าด้วยฟัน
แสนสุขสันต์ เบิกบาน สำราญใจ
พอกินอิ่ม นอนหลับ ก็ขับถ่าย
มันหมุนเวียน มากมาย ในท้องไส้
พอใหม่มา ของเก่า ก็ออกไป
ยัดเอาไว้ อย่าให้ ลำไส้งอน
เดี๋ยวมันร้อง จอกแจก แหวกหน้าท้อง
ไส้มีลม โป่งพอง เหมือนมีหนอน
มากระดึ๊บ กระดึ๊บ เวลานอน
พลอยบั่นทอน ความสุข ยามนิทรา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น