ในเวลาที่เราต้องการใครซักคน
มาอยู่เคียงข้างมาร่วมทางเดิน
จับมือประคองร่วมเดินไปด้วยกันบนเส้นทางชีวิต
จะมีใครสักกี่คนที่อยากร่วมทางเดินไปกับเรา
ในยามที่เราลำบาก สิ้นหวัง ท้อแท้
กำลังใจจากใครซักคนคือสิ่งที่เราต้องการ
แต่ก็หามีไม่
หรือเราออกปากเชิญชวนให้ร่วมทางไปกับเรา
ก็จะอิดออด ตั้งแง่ ถ้าเขามองเห็นว่าทางที่เราจะเดินไปนั้นคงตกระกำลำบาก
มันเป็นธรรมชาติของคน ที่ต้องคัดสรรสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตนเอง
คัดสรรความมั่นคงชีวิตให้กับตนเอง
เมื่อเรายื่นมือที่ไร้ความหวังออกไป
ก็เป็นธรรมดา ที่เราจะต้องชักมือกลับคืนมาดดยมีแต่อากาศธาตุ
อย่าโทษเขาเลย เพราะนั่นคือพื้นฐานการตัดสินใจแรกที่มนุษย์ต้องทำ
แต่เมื่อใดที่ฉันแข็งขืนใจตนเอง
ยืนท้าฟ้าท้าดินอย่างมุ่งมั่น ทรนง
เดินฝ่าฟันที่ยากลำบากนั้นเพียงคนเดียวลำพัง
จนถึงเส้นชัยในที่สุด
ถึงเวลานั้นมันก็เป็นสิทธิของฉันเช่นกันที่จะเลือกว่าจะอยู่กับใคร
เพราะในยามที่ฉันลำบาก ฉันต้องการใครซักคน ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
พอฉันเดินฝ่าฟันมาจนประสบความสำเร็จแล้วในที่สุด ฉันก็มีสิทธิเป็นผู้ที่จะเลือก
และมีสิทธิที่จะฉลองความสำเร็จนั้นโดยไม่มีเธอเช่นกัน
การที่มีใครซักคนมาร่วมทางเดินกับเรา
ทั้งที่ไม่เห็นอนาคตข้างหน้า
แต่กลับมีความจริงใจที่จะเดินไปกับเรา
ยินดีที่จะอยู่กับเราทุกสถานการณ์
คนคนนั้นคือคนที่สมควรจะเก็บเอาไว้ในที่ที่ดีสุดของหัวใจ
และคือคนที่เราฝากชีวิตไว้ได้
เส้นทางที่ลำบาก มีอุปสรรค
คือเครื่องมือที่คัดสรรคนเพื่อมาอยู่กับเรา
คนส่วนใหญ่กลัวลำบากทั้งสิ้น ยอมพลีกาย ยอมขายตัว
เพื่อแลกเศษเงิน ก็เพื่อหนีความลำบาก
มันไม่ง่ายที่ใครซักคนเดินมาบอกเราว่า
เก็บสัมภาระพร้อมเดินทางไปกับเราแล้วทุกเส้นทาง
หากมีคุณก้จงรักษาเธอคนนั้นเอาไว้ให้ดีที่สุด
เพราะเธอมีค่ายิ่งกว่าอัญมณีชิ้นใดๆในโลกนี้ที่ไม่สามารถหาค่าได้
แต่ถ้าไม่มีใคร ก็จงตั้งปณิธาน สานต่ออุดมการณ์ เดินมันต่อไปให้ถึงเป้าหมาย
เมื่อสู่เส้นชัย มีรางวัลมากมายรอเราอยู่ และอย่ามานั่งเสียใจกับชะตาชีวิต
ให้เสียเวลาอยู่เลย จงก้าวเดินต่อไปพื่ออนาคตของเราเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น