หัวใจของคนมันหมุนวนเหมือนสายน้ำ
ไม่แน่ไม่นอนแปรปรวนรวนเร เฉไปก็เฉมา
นี่แหละคน
ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ตราบใดที่ยังเคลื่อนไหวได้
ก็มักจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน
.......บางคน.....
ต้องการเกียรติยศชื่อเสียง เงินทอง
ทุ่มเททุกสิ่งอย่างเพื่อทำให้ได้มันมาไม่ว่าวิธีการใด
บางคนก็ต้องการเพียงชีวิตที่สงบเงียบเรียบง่าย
บางคนก็ต้องการอิสระเสรีภาพที่จะออกโบยบินไปทั่วทิศ
ตามที่แรงหัวใจปรารถนา
ชีวิตฉันก็เช่นกัน
ฉันไม่ต้องการแสวงหาเกียรติยศชื่อเสียง
ฉันต้องการเพียงเสรีภาพ ที่จะทำทุกสิ่งตามที่เสียงหัวใจเรียกร้อง
ฉันต้องการมีชีวิตเหมือนนกป่า
แม้จะอดบ้าง อิ่มบ้างบางวันบางเวลา
ฉันก็ยินดีที่จะมีชีวิตเช่นนั้น ขอเพียงให้ฉัน มีอิสระ มีเสรีภาพ
ท่องไปในโลกกว้าง ไม่มีขีดเส้นพรมแดนขวางกั้น
ฉันต้องการโบกบินไปตามสายลมเย็น ที่โชยพัด
ฉันอยากบินไปให้สุดหล้าฟ้าเขียว
ฉันต้องการท่องเที่ยวไปในโลกกว้าง
ฉันต้องการเห็น และเรียนรู้ทุกวัฒนธรรม
ที่ฉันผ่านไปพบเจอ
โดยไม่ต้องมีใครมาบอกฉันว่า อย่างนั้นไม่ได้ อย่างนี้ไม่ดี
เพราะฉันมั่นใจว่า ฉันมีจิตสำนึกที่ดีพออยู่แล้ว
เส้นชีวิตที่ผ่านมา ฉันพบว่า
ชีวิตฉันมีอิสระที่จะโบยบินมาตั้งแต่ต้น และฉันก็เคยได้รับได้สัมผัสชีวิตนั้นแล้ว
แต่...วันเวลานึง ชีวิตฉัน ถูกเขาจับมากักขังล่ามตัวเอาไว้
จนฉันสูญเสียวิถีชีวิตดั้งเดิมของฉันไป
หลายปีที่ผ่านมา ฉันเฝ้า แต่โหยหา อิสระภาพ เสรีภาพที่ฉันเคยได้เคยมี
ทุกวัน ฉันเฝ้าแต่หันมองย้อนไป ที่ที่ฉันเคยอยู่ เคยใช้ชีวิตผ่านมา
ฉันเฝ้ามอง วันแล้ววันเล่า จนตะวันลับตาไป
เมื่อสิ้นแสงสุรีย์ ก็ใช่ว่าใจฉันนี้จะหยุดพร่ำเพ้อหา
รอยอดีต มีกรีดย้ำ แผลใจอยู่ตลอดเวลา
หลายปีที่ผ่านมา ฉันทุกข์ ฉันทรมาน กับวิถีชีวิต ที่มีคนอื่นเป็นผู้กำหนด
จนร่างกายฉันเสื่อมทรุดโทรมตามวัน เวลาที่มันผ่านไป
หัวใจที่เคยเข้มแข็ง บัดนี้มันอ่อนล้า โรยแรง
จินตนาการที่เคยบรรเจิดจ้าท้าฝัน บัดนี้มันเป็นเพียงจินตนาการที่มืดมน
เหลือเพียงเงาที่เลือนลาง นับวันที่เส้นทางชีวิตฉัน จะเดินเข้าสู่
ความสิ้นหวัง สิ้นหวังในอิสระภาพ สิ้นหวังทางความคิด
สิ้นหวังในชะตาชีวิต หรือว่านี่ คือลิขิตชีวิตฉันที่เขาคอยกำหนด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น