ทางรักที่เลือกไม่ได้

ในช่วงชีวิตเราที่ผ่านมา

มีมากมายคนที่มารักชอบพอ หมายปอง

แต่ใจของเราก็ไม่เคยจะเหลียวมองใฝ่ปองรัก

เพราะหัวใจของเรามันยังปักใจรักมั่นอยู่เพียงคนคนเดียว

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะช่วงเวลาใดไม่สามารถ

หักใจออกจากเธอได้เลย

คนที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่ดี

ทุกคนล้วนเป็นคนดีน่ารัก น่าใคร่

แต่เรื่องของหัวใจมันแปลก

ถ้าไม่รักมันก็คือไม่รัก

มันไม่มีเหตุผลมันอธิบายไม่ได้

หรืออีกอย่างอาจเป็นเพราะ

เรายึดติดอยู่กับอดีตมากมาย

จนไม่ยอมเปิดใจให้ใครเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา

หรือ คนที่มารักไม่สามารถ ทำให้เราลืมเลือนอดีตที่ดีนั้นลงได้

หรืออาจเพราะเรา กลัว ขยาด ไม่มั่นใจตนเอง หรือคนที่มาชอบพอก็ได้เช่นกัน

แต่เชื่อไหมล่ะ

วันดีคืนดี เจอผู้หญิงธรรมดาๆ หน้าตาบ้านๆพื้นๆ เดินผ่านเข้ามาในสายตา

หัวใจของเรามันกลับสั่งให้สายตาหันไปมอง และจับจ้องเธอเอาไว้

ยังกับว่า เกรงว่าเธอจะเลือนหายไปจากสายตาและความทรงจำ

ตลอดระยะเวลาที่หัวใจด้านชา ไม่รู้สึกรู้สาอีกแล้วกับคำว่ารัก

กลับเฝ้าเรียกร้อง ห่วงใย อยากดูแล อยากเห็นหน้า อยากอยู่ใกล้ชิดเธอคนนั้นตลอดไป

หัวใจตรมๆ

หัวใจที่เคยหมองเศร้า

มันกลับฟื้นคืนชีวิตชีวา

มันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าเธอ ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ ได้พูดคุยกับเธอ

มันเป็นความสุขที่เคยได้ เคยมี เหมือนเมื่อครั้งในอดีต

มันทำให้เรารู้ว่า เรายังมีชีวิต เรายังมีหัวใจอยู่

แต่ก็อีกนั่นแหละ

พอเราเริ่มรัก หลงรัก ทุ่มเทใจ มอบใจ

ยกเธอเข้ามาสู่ส่วนที่ดีที่สุดของหัวใจ

เธอกลับ เหมือนจะเดินหนีออกไปจากเรา

ยิ่งเราเอื้อมมือจะไขว่คว้าเพื่อโน้มดึงเธอเข้ามาสู่อ้อมกอด

เธอกลับไม่มีตัวตน เธอพยายามเดินหนีออกจากความทรงจำของเรา

จนห่างไกลออกไปทุกที

ทำไมชีวิตรักมันตรอมตรมอย่างนี้

เมื่อไม่สนใจมันกลับพุ่งเข้าหา

แต่พอเวลาจะไขว่คว้า มันกลับเลือนลางหายไป

ช่วงชีวิตของคนคนนึง

มันไม่ยากหรอกที่จะมีใครมารัก

แต่มันยากนัก ที่เราจะรักใคร และใครคนนั้นก็รักเรา

และมันกลับยากยิ่งกว่าเมื่อเรารู้ว่าใช่

แต่พอเอื้อมมือยื่นออกไป เรากลับได้แต่สายลม

และความทรงจำที่เจ็บปวดและขื่นขม

เหลือไว้ให้เป็นรอยแผลในใจที่ติดตรึงคาไว้

ในหัวใจเราตราบนิรันดร

มันชั่งเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน