ใจบางๆกับทางที่ยาวไกล

ในเวลาที่เราต้องการใครซักคน

มาอยู่เคียงข้างมาร่วมทางเดิน

จับมือประคองร่วมเดินไปด้วยกันบนเส้นทางชีวิต

จะมีใครสักกี่คนที่อยากร่วมทางเดินไปกับเรา

ในยามที่เราลำบาก สิ้นหวัง ท้อแท้

กำลังใจจากใครซักคนคือสิ่งที่เราต้องการ

แต่ก็หามีไม่

หรือเราออกปากเชิญชวนให้ร่วมทางไปกับเรา

ก็จะอิดออด ตั้งแง่ ถ้าเขามองเห็นว่าทางที่เราจะเดินไปนั้นคงตกระกำลำบาก

มันเป็นธรรมชาติของคน ที่ต้องคัดสรรสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตนเอง

คัดสรรความมั่นคงชีวิตให้กับตนเอง

เมื่อเรายื่นมือที่ไร้ความหวังออกไป

ก็เป็นธรรมดา ที่เราจะต้องชักมือกลับคืนมาดดยมีแต่อากาศธาตุ

อย่าโทษเขาเลย เพราะนั่นคือพื้นฐานการตัดสินใจแรกที่มนุษย์ต้องทำ

แต่เมื่อใดที่ฉันแข็งขืนใจตนเอง

ยืนท้าฟ้าท้าดินอย่างมุ่งมั่น ทรนง 

เดินฝ่าฟันที่ยากลำบากนั้นเพียงคนเดียวลำพัง

จนถึงเส้นชัยในที่สุด

ถึงเวลานั้นมันก็เป็นสิทธิของฉันเช่นกันที่จะเลือกว่าจะอยู่กับใคร

เพราะในยามที่ฉันลำบาก ฉันต้องการใครซักคน ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

พอฉันเดินฝ่าฟันมาจนประสบความสำเร็จแล้วในที่สุด ฉันก็มีสิทธิเป็นผู้ที่จะเลือก

และมีสิทธิที่จะฉลองความสำเร็จนั้นโดยไม่มีเธอเช่นกัน

การที่มีใครซักคนมาร่วมทางเดินกับเรา

ทั้งที่ไม่เห็นอนาคตข้างหน้า

แต่กลับมีความจริงใจที่จะเดินไปกับเรา

ยินดีที่จะอยู่กับเราทุกสถานการณ์

คนคนนั้นคือคนที่สมควรจะเก็บเอาไว้ในที่ที่ดีสุดของหัวใจ

และคือคนที่เราฝากชีวิตไว้ได้

เส้นทางที่ลำบาก มีอุปสรรค

คือเครื่องมือที่คัดสรรคนเพื่อมาอยู่กับเรา

คนส่วนใหญ่กลัวลำบากทั้งสิ้น ยอมพลีกาย ยอมขายตัว

เพื่อแลกเศษเงิน ก็เพื่อหนีความลำบาก

มันไม่ง่ายที่ใครซักคนเดินมาบอกเราว่า 

เก็บสัมภาระพร้อมเดินทางไปกับเราแล้วทุกเส้นทาง

หากมีคุณก้จงรักษาเธอคนนั้นเอาไว้ให้ดีที่สุด

เพราะเธอมีค่ายิ่งกว่าอัญมณีชิ้นใดๆในโลกนี้ที่ไม่สามารถหาค่าได้

แต่ถ้าไม่มีใคร ก็จงตั้งปณิธาน สานต่ออุดมการณ์ เดินมันต่อไปให้ถึงเป้าหมาย

เมื่อสู่เส้นชัย มีรางวัลมากมายรอเราอยู่ และอย่ามานั่งเสียใจกับชะตาชีวิต

ให้เสียเวลาอยู่เลย จงก้าวเดินต่อไปพื่ออนาคตของเราเอง

ทางรักที่เลือกไม่ได้

ในช่วงชีวิตเราที่ผ่านมา

มีมากมายคนที่มารักชอบพอ หมายปอง

แต่ใจของเราก็ไม่เคยจะเหลียวมองใฝ่ปองรัก

เพราะหัวใจของเรามันยังปักใจรักมั่นอยู่เพียงคนคนเดียว

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะช่วงเวลาใดไม่สามารถ

หักใจออกจากเธอได้เลย

คนที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่ดี

ทุกคนล้วนเป็นคนดีน่ารัก น่าใคร่

แต่เรื่องของหัวใจมันแปลก

ถ้าไม่รักมันก็คือไม่รัก

มันไม่มีเหตุผลมันอธิบายไม่ได้

หรืออีกอย่างอาจเป็นเพราะ

เรายึดติดอยู่กับอดีตมากมาย

จนไม่ยอมเปิดใจให้ใครเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา

หรือ คนที่มารักไม่สามารถ ทำให้เราลืมเลือนอดีตที่ดีนั้นลงได้

หรืออาจเพราะเรา กลัว ขยาด ไม่มั่นใจตนเอง หรือคนที่มาชอบพอก็ได้เช่นกัน

แต่เชื่อไหมล่ะ

วันดีคืนดี เจอผู้หญิงธรรมดาๆ หน้าตาบ้านๆพื้นๆ เดินผ่านเข้ามาในสายตา

หัวใจของเรามันกลับสั่งให้สายตาหันไปมอง และจับจ้องเธอเอาไว้

ยังกับว่า เกรงว่าเธอจะเลือนหายไปจากสายตาและความทรงจำ

ตลอดระยะเวลาที่หัวใจด้านชา ไม่รู้สึกรู้สาอีกแล้วกับคำว่ารัก

กลับเฝ้าเรียกร้อง ห่วงใย อยากดูแล อยากเห็นหน้า อยากอยู่ใกล้ชิดเธอคนนั้นตลอดไป

หัวใจตรมๆ

หัวใจที่เคยหมองเศร้า

มันกลับฟื้นคืนชีวิตชีวา

มันมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าเธอ ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ ได้พูดคุยกับเธอ

มันเป็นความสุขที่เคยได้ เคยมี เหมือนเมื่อครั้งในอดีต

มันทำให้เรารู้ว่า เรายังมีชีวิต เรายังมีหัวใจอยู่

แต่ก็อีกนั่นแหละ

พอเราเริ่มรัก หลงรัก ทุ่มเทใจ มอบใจ

ยกเธอเข้ามาสู่ส่วนที่ดีที่สุดของหัวใจ

เธอกลับ เหมือนจะเดินหนีออกไปจากเรา

ยิ่งเราเอื้อมมือจะไขว่คว้าเพื่อโน้มดึงเธอเข้ามาสู่อ้อมกอด

เธอกลับไม่มีตัวตน เธอพยายามเดินหนีออกจากความทรงจำของเรา

จนห่างไกลออกไปทุกที

ทำไมชีวิตรักมันตรอมตรมอย่างนี้

เมื่อไม่สนใจมันกลับพุ่งเข้าหา

แต่พอเวลาจะไขว่คว้า มันกลับเลือนลางหายไป

ช่วงชีวิตของคนคนนึง

มันไม่ยากหรอกที่จะมีใครมารัก

แต่มันยากนัก ที่เราจะรักใคร และใครคนนั้นก็รักเรา

และมันกลับยากยิ่งกว่าเมื่อเรารู้ว่าใช่

แต่พอเอื้อมมือยื่นออกไป เรากลับได้แต่สายลม

และความทรงจำที่เจ็บปวดและขื่นขม

เหลือไว้ให้เป็นรอยแผลในใจที่ติดตรึงคาไว้

ในหัวใจเราตราบนิรันดร

มันชั่งเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน