ก็แค่ชีวิต

บางครั้งชีวิตคนเรา ก็เป็นสิ่งที่เข้าใจยาก

บางครั้งก็ดูสับสน ซ่อนเงื่อน

บางครั้งก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไร

มากมายความรู้สึก ที่แฝงอยู่ในตัวคนเรา

บางครั้งก็มีเหตุผล บางครั้งก็ไร้ซึ่งเหตุผล

บางครั้งก็ดูเข้มแข็ง แข็งแกร่งดุจหินผา

บางครั้งสองแก้มก็อาบไปด้วยน้ำตา

เหมือนกับเด็กยังไม่หย่านม

หลายวันอารมณ์ก็ดูสดใส

อยากท่องไปอย่างเสรีในโลกกว้าง

มองเห็นพบเจอสิ่งใด ล้วนแต่มีความสุข

บางครั้งโลกทั้งใบก็กลายเป็นนรก

มีแต่สิ่งขวางหูขวางตา ฉาบเคลือบไปด้วยมายาคติ

ซึ่งมันยากเกินกว่าจะเข้าใจ

บางครั้งเราคิดว่า เราเชี่ยวชาญ เรารู้จักชีวิต

และสัมผัสโลกนี้ได้ดีพอ

แต่บางครั้งก็ทำให้เราได้รู้สึกว่า เรายังอ่อนหัด

ด้อยประสบการณ์ ไร้เดียงสา สำหรับการเรียนรู้ชีวิต

เรายังอยู่ไกลเกินกว่า คำว่า เชี่ยวชาญ

ยิ่งเราพบเจอกับสิ่งใหม่ๆ มากขึ้นเท่าใด

เรายิ่งรู้สึกว่า เรายังด้อยเสียเหลือเกิน

หรือชีวิตก็เป็นอย่างนี้เอง

เราเองต่างหากที่ไม่พยายาม เข้าใจ และเรียนรู้ที่จะใช้มัน

เราเองต่างหากใช่หรือไม่ที่พยายามที่จะหนีมัน และมีอิทธิพลเหนือมัน

ทั้งที่ในความเป็นจริง เราควบคุม หรือบงการอะไรมันไม่ได้เลย

แม้เพียงน้ำตาที่รินหยด หลั่งรดอาบสองแก้ม

เรายังไม่สามารถที่จะหยุดไม่ให้มันไหลออกมาได้เลย

ไม่มีใครรู้จักชีวิตและโลกนี้ได้ดีพอหรอก

ไม่มีใครควบคุมสิ่งเหล่านี้ได้ ผู้เชี่ยวชาญมากมาย

สิ้นลมหายใจไปพร้อมด้วยน้ำตา แห่งความเศร้าโศกและผิดหวังในชีวิต

แล้วเราเป็นใคร

เราก็เป็นเพียง ส่วนหนึ่ง ในวงโคจรของสิ่งมีชีวิต ในโลกใบนี้เท่านั้น

ที่ต้องดำเนินชีวิตให้เป็นไป ตามวัฎจักร ตามวงจรของมัน

และจากไปตามเวลาของมัน เราไม่สามารถ ควบคุมหรือกำหนดอะไรมันได้เลย

แม้แต่ ลมหายใจสุดท้าย ของตัวเราเอง 

เพราะชีวิตเราคือส่วนประกอบหนึ่งบนโลกใบนี้เท่านั้น

ลังเล

รัก

เพ้อ

คึกคัก

ท้อ

ทรมาน

สิ้นหวัง

เยียวยา