รากเหง้าเราเดิม

มนุษย์เรา 

แม้จะออกจากป่าจากถ้ำมาเป็นเวลานานแล้วก็ตาม

แม้เราจะสร้างสังคมเมืองขึ้นให้น่าอยู่เพียงไรก็ตาม

ก็ไม่ใช่เครื่องมือวัดว่า นั่นคือความสุข ความต้องการที่แท้จริงของเรา

แม้จะอยู่ในสถานที่โอ่โถง หรูหรา 

รายล้อมด้วยบริวาร แก้วแหวน เงินทอง

 และสิ่งความอำนวยความสะดวกอื่นๆมากมาย

ก็ไม่ใช่เครื่องยืนยันว่า มนุษย์นั้น เข้าถึงจุดสูงสุดของความสุขแล้วแต่อย่างใด

ตรงกันข้าม

มนุษย์ยังโหยหา ธรรมชาติอยู่ตลอดเวลา

จิตใต้สำนึกที่แท้จริงของมนุษย์ ยังคิดถึงพื้นเพเดิมของชีวิต

ยิ่งมนุษย์ใฝ่หา สิ่งอำนวยความสะดวกมากเท่าใด

ก็ยิ่งเป็นการประกาศว่า เขาเหงา อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว

เพราะสิ่งบันเทิง สิ่งอำนวยความสะดวกเหล่านั้น

แท้จริงแล้วมันเป็นเพียง เครื่องกล่อม

กล่อมยามที่คนเรา โหยหา ถวิลหา

ยิ่งโหยหา ยิ่งถวิลหา คนเราก็ยิ่งพยายามจะลดดีกรีความต้องการนั้นลง

ด้วยการ พึ่งพาสิ่งกล่อมอารมณ์เหล่านั้นมากยิ่งขึ้น

มนุษย์ในเมือง ยิ่งต้องการแสวงหาสิ่งกล่อม เหล่านั้น

 มากยิ่งกว่าคนที่อาศัยอยู่ในชนบท

คนในเมืองสร้างสิ่งกล่อม สิ่งย้อมอารมณ์ขึ้นมามากมาย

ไม่ว่าจะเป็นสถานบันเทิง โรงหนัง โรงละคร

เพื่อตอบสนองความต้องการของตนเอง

ให้มีชีวิตต่อไปได้

บางคนก็ซื้อหา ไม้ดอก ไม้ประดับเล็ก มาใส่กระถาง ตั้งไว้

ตามหน้าบ้าน หน้าประตู ระเบียงหน้าต่าง โต๊ะทำงาน

เพื่อลดแรงกดดัน ลดแรงต้องการของจิตใต้สำนึกลง

บางครั้ง ก็แบกกระถางต้นไม่เหล่านั้น มาอวดกัน แข่งขันกัน

หรือแลกเปลี่ยนกัน เพื่อแลกเปลี่ยนความสุขซึ่งกันและกัน

มันไม่ใช่ความผิดที่เรามีความต้องการเช่นนั้น

เพราะนั่น มันคือวิถีชีวิตดั้งเดิม และแท้จริงของเรา

และมันยังคง จะดำเนินอยู่อย่างนั้นตลอดไป

ยิ่งเราพยายามจะหนี ธรรมชาติ มากเท่าใด

ยิ่งเราพยายามจะเอาชนะธรรมชาติมากเท่าใด

เรายิ่งต้องน้อมกาย ยอมตนเข้าหาธรรมชาติมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

ทั้งหมดนี้มันเป็นวิถีชีวิต ที่ถูกดัด ดัดแปลงไปจากของเดิม

ตามที่มันควรจะเป็น จะดำเนินไป เราดัดแปลงวิถีชีวิต

ให้ไกลจากธรรมชาติ เพื่อจะลบคำว่า 

ล้าหลัง ออกจากใจตัวเอง

หลายคนไม่มีความสุขกับ พื้นฐานความเป็นมนุษย์ที่มีแต่เดิมของตน

และเพื่อต้องการ ปรับตัวเองให้เข้ากับสภาพสังคม ที่เป็นอยู่

 เพื่อให้ได้ การยอมรับจากสังคมรอบข้าง

จึงพยายามลบล้าง ความเป็นจริงที่ติดตัวมา ให้ออกไป

แต่ยิ่งล้าง ยิ่งลบ ยิ่งกลบ ก็ยิ่ง ห่างไกล และโหยหา

หลายครั้งเราแอบหลบสายตาของสังคมรอบข้าง

เพื่อไปใช้ชีวิตกับธรรมชาติ ไปนั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้

ไปนั่งเล่นข้างริมธาร แอบไปฟังเสียงนก เสียงกา

 เสียงจั๊กจั่น เสียง หรีดหริ่ง เรไร

ทั้งนี้ก็เพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจ ที่เหมือนดั่งว่ากำลังป่วย

ป่วยจากการ บีบคั้น ป่วยจากแรงกดดัน

ป่วยจากวิถึชีวิตแบบใหม่

ที่ซื้อหา แลกเปลี่ยนมาด้วย เงินตรา

เพื่อที่จะให้ตัวเองได้รับการยอมรับเท่านั้นเอง

ความสุขที่แท้จริงมันอยู่เพียงแค่

อีกด้านหนึ่งของความคิดเรา ที่ปรุงแต่งขึ้นเท่านั้น

ลองหันกลับมา แล้วเราจะเห็นมัน

เงินตรา ซื้อหา สิ่งของ วัตถุต่างๆได้

แต่ซื้อความสุขที่แท้จริง ไม่ได้เลย

ถ้าเราต้องการ ก็ถอยความคิดกลับมา

ใช้ชีวิต ตามที่เราควรจะใช้แต่เดิม

ตั้งแต่เราลืมตาออกมา

ถึงแม้เราจะมีทรัพย์สินเงินทองมากมาย

วันหนึ่งเราก็เป็นทุกข์ เพราะห่วงมัน

จำไว้เสมอว่า ทรัพย์สินเงินทอง ข้าวของอื่นใด

มันไม่จากเราไป เราก็ตายจากมัน

มันจะเป็นเช่นนี้อยู่ดี

เพราะสุดท้ายคนเราก็ต้องหวนกลับมายังวิถีดั้งเดิม

 คือ เกิด แก่ เจ็บ และ ตาย

จงอย่าเสียเวลาเดินหนีมัน

แต่จงเก็บแรง ใช้ชีวิตอยู่กับมัน

หาความสุขกับมัน อย่างรู้เท่าทัน

เพราะมันคือรากเหง้าเดิมของเรา

รอพี่ที่สวรรค์

คำร้อง- ทำนอง โดย กังวาล ทองเนตร

ขับร้องเป็นไกด์ไลน์ โดย กังวาล ทองเนตร

ชั่งเถอะฉันมันจน

คำร้อง- ทำนอง โดย กังวาล ทองเนตร

ขับร้องเป็นไกด์ไลน์ โดย กังวาล ทองเนตร