กลัว
สุรีย์ลา จากฟ้า ครั้งคราใด
พี่เจ็บปวด หัวใจ เป็นนักหนา
แม้คืนใด ไร้แสง แห่งจันทรา
ประหนึ่งว่า ใจพี่ จะขาดรอน
ทุกคืนค่ำ กล้ำกลืน แต่น้ำตา
ไหลออกมา รินหยด หล่นรดหมอน
ทุกราตรี พี่เฝ้า แต่อาวรณ์
เพราะความมืด บั่นทอน กร่อนจิตใจ
กว่าราตรี จะสิ้น ถวิลหา
พี่ข่มตา ให้หลับ ลงไม่ไหว
ทุกคืนค่ำ พี่ช้ำ แต่หัวใจ
พี่เดียวดาย หลายปี ที่ค่ำคืน
ไม่อยากให้ แสงทอง หายจากฟ้า
พี่อยากหยุด เวลา ไว้เชยชื่น
ให้มีแต่ กลางวัน ไร้กลางคืน
ทนสะอื้น เจ็บปวด ทุกราตรี
ฝากใจไว้ที่เดือน สายัณห์ สัญญา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น