เคยถามตัวเองเสมอว่า เรามีชีวิตอยู่ในวันนี้เพื่ออะไรกัน
การที่ใครคนหนึ่งต้องอยู่อย่างเดียวดาย และทรมาน
เมื่อคนรักกันมาตายจากกันไป
ตั้งแต่วัยหนุ่มวัยสาว
มันเป็นอะไรที่ เจ็บปวด ทรมานที่สุด
มันเหมือนกับว่า ชีวิตของเราต้องแบกรับ
ทุกสิ่งทุกอย่างไว้บนบ่าเพียงลำพังคนเดียว
มันแสนทรมาน
ถ้าเลือกได้ ฉันอยากขอตายตามเธอไปจะดีกว่า
การมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวด ขื่นขม
ที่คนรักกัน คนที่มีความหวัง มีความฝันด้วยกัน มาลาจากโลกไป
ฉันอยากจะถามเหมือนกันว่า
ใครจะเข้าใจความรู้สึกของฉันบ้าง
ใครจะมีชีวิตอย่างไรบ้าง ถ้าตกอยู่ในสภาวะเดียวกับฉัน
การที่มีชีวิตอยู่ แต่ไร้หัวใจ ไร้จิตวิญญาณ
ชีวิตที่เหลือมันก็แค่ร่างที่ตายซาก
ยากที่จะรักใครได้อีก
เพราะเราจากกันทั้งที่เรายังรักกัน
ไม่มีวี่แววว่ารักเราจะจบลงเช่นนี้
แต่มันก็เกิดขึ้นและเป็นไปแล้ว สำหรับเส้นทางชีวิตฉัน
เหมือนรอยกรรมที่ฉันเคยทำแต่ชาติปางก่อนจะย้อนกลับมาเล่นงานฉัน
ฉันไม่รู้หรอกว่า เมื่อภพชาติที่แล้วฉันไปพรากรัก พรากลูกนกลูกกาแต่ใดมา
ฉันจึงต้องมาลิ้มรสความเจ็บปวดทรมานเช่นนี้
ชาตินี้ ฉันเฝ้าเพียร สละตนเอง เพื่อ ภพชาติต่อไป
อย่าให้ฉันได้มีชีวิตเหมือนกับชาตินี้อีกเลย
ฉันเจ็บ ฉันปวด ฉันทุกข์ ฉันทรมาน ฉันโศกเศร้า อย่างแสนสา
และดูเหมือนว่าเส้นทางรัก เส้นทางใจของฉัน
จะถูกเขาลิขิตเอาไว้แล้ว
ให้อาภัพ มีรักก็เหมือนไม่มี มีคู่ก็เหมือนไม่มีคู่
ช่างหดหู่นัก
ทุกวันทุกเวลา ที่ฝนฟ้ามืดดำมาคราใด
ฉันเจ็บที่ตรงแผลใจทุกครั้ง ที่สายฝนหลั่งริน
สายฝนมันกรีดซ้ำตรงที่แผลใจของฉัน ไม่ให้หายสนิทซักที
ทุกครั้งที่ฝตก ภาพรักของฉันและเธอในอดีตก็มักลอยขึ้นมา ในความทรงจำของฉัน
ฉันเจ็บปวดฉันร้องไห้ วันที่เราต้องพลัดพรากจากกัน
เหตุการณ์ในวันนั้น ยังตามมาหลอกหลอนฉันอยู่ในวันนี้
ไม่มีวันจะลบออไปจากความทรงจำได้เลย
ฉันต้องการใครซักคนมาลบรอยความทรงจำนี้ แต่ดูเหมือนว่า
ในมือเธอ ถือมีดถือปืนมา ระดมยิงกระหน่ำแทงใส่ฉัน
จนหัวใจที่มีแผลของฉันมันย่ำแย่
ถึงวันนี้ ฉันแน่ใจแล้วว่าคนที่เกิดมาเพื่อฉัน
เพื่อรักฉันมีแต่เธอเท่านั้น วริญญา
รอพี่นะคนดี คงไม่นานหรอก เมื่อพี่สิ้นเวรสิ้นกรรมในภพนี้แล้ว
เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกครา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น