แค่ชีวิต

เอาอะไร  มากมาย  กับชีวิต

ก็มีขัด  มีติด  เป็นนิสัย

ก็มีสุข  มีทุกข์ ระคนไป

ก็มีได้ มีเสีย ธรรมดา

อันคนเรา  เกิดมา ล้วนต้องตาย

เอาอะไร  มากมาย  กันนักหนา

กูก็คน  มึงก็คน  เหมือนกันมา

มึงมีแขน  มีขา  กูก็มี

ก็มีรัก  มีใคร่ ใฝ่กามา

ธรรมดา โลกเรา  ก็เช่นนี้

คนเอาคน  สัตว์เอาสัตว์ ก็ชัดดี

มันเป็นเรื่อง  บัดสี  หรืออย่างไร

คนเอาควาย  ควายเอาไก่  นั่นสิแปลก

ยิ่งทำตัว  แปลกแยก  สิเรื่องใหญ่

คนเอายาง  มากมี  วิถีไทย

เอาเอาไป จนได้ เป็นมะเร็ง

ปลูกต้นไม้  หวังไว้  ได้ชื่นชม

เห็นมันกอด  กันกลม ซัดเหย็งเหย็ง

จนกระถาง  แตกหัก  รักละเลง

ดูมันเอา  กันเอง จนฉีกบาน

มันไม่แน่  ไม่นอน  หรอกชีวิต

ไม่มีใคร ลิขิต  คิดประหาร

เราจะสุข  จะทุกข์  สุขสำราญ

อยู่ที่เรา  บงการ  ให้มันเป็น

ไม่มีใคร  มาบงการ  ตัวเราได้

ถ้าตัวเรา มองให้ได้  มองให้เห็น

เรานี่แหละ  พาใจ  ให้มันเป็น

จะหลีกเว้น  วิ่งใส่  ใช่ใครเอย