หัวใจพี่ มีเจ้า เพียงเท่านี้
ขอคนดี อย่าผลัก พี่ไปไหน
แม้ไม่รัก ไม่เคย คิดน้อยใจ
แต่เสียใจ ที่เธอ ผลักไสชาย
ถ้าตราบใด หัวใจ พี่ยังรัก
พี่ก็จัก ไม่คิด หนีห่างหาย
ถ้าหัวใจ หมดสิ้น ความห่วงใย
พี่จะไป โดยไม่ หวนคืนมา
จะเก็บใจ ดวงนี้ ที่มีแผล
เก็บอดีต ที่พ่ายแพ้ จนไร้ค่า
เก็บความช้ำ ซ้ำเติม ในอุรา
แล้วหลบหน้า หลีกเร้น ไปให้ไกล
มันไม่เจ็บ เท่าใด เพียงไม่รัก
แต่เจ็บหนัก เมื่อเธอ ทำเมินใส่
แค่เห็นหน้า เหมือนเห็น ตัวอะไร
เจ็บมากมาย ท่าที ที่หมางเมิน
คงถึงวัน ต้องมา คิดทบทวน
ไม่อยากกวน ให้เธอ นั้นขวยเขิน
คิดถึงวัน เก่าเก่า เคยหยอกเอิน
เจ็บเหลือเกิน เมื่อไร คิดขึ้นมา
คงต้องลา ไปแล้ว แก้วตาพี่
ขอคนดี จงมี สุขเถิดหนา
อยู่กับทาง ชีวิต เธอเลือกมา
พี่ขอลา จากแล้ว แก้วดวงใจ
.............................................................................................
บางครั้งการที่เรามีเวลา คิดทบทวนเรื่องราวอะไรบางอย่าง
มันก็ทำให้เราได้มองเห็นข้อผิดพลาด ของตนเองได้
บางครั้งมันอาจให้เราต้องปรับแนวคิดเสียบ้าง
การที่เราเป็นคนจริงจัง กับชีวิตมากไป
มันกับทำให้เราเสียใจมากตามไปด้วย
บางครั้ง การที่เรา รักใครรักจริง มันก็ทำให้เรา
ไม่เหลือพื้นที่ของหัวใจ ไว้เผื่อให้ใครอีกเลย
สุดท้ายกลายเป็นว่าเรา แบกรับ ความเจ็บปวด ความขมขื่นนั้น
โดยที่ คนที่เราหลงรัก เขาไม่แยแสแม้ความรู้สึกเราสักนิด
ว่าจะอย่างไร มันทำให้เรา มองตัวเองว่าไร้ค่า
ถูกทอดทิ้ง คนนอกสายตา
กลายเป็นทำให้ชีวิตเรา หดหู่ ห่อเหี่ยว หมดไฟในใจ
เคยมีคนบอกเราถึงเรื่องนี้ คือให้หัดปล่อยตัวตามลมเสียบ้าง
ใครเล่นก็เล่นด้วย ใครรักก็รักด้วย
ใครเลิกก็เลิกด้วย เอออวยกันไป มาอย่างไร ไปอย่างนั้น
อย่าไปสนใจเรื่องอื่น
แค่ไหลตามกระแส พอใจอยากนอนกับใคร ก็นอน
มีใครอยากนอนกับเรา ก็นอน ไม่ต้องคิดอะไร
เพราะชีวิตมันไม่ได้ยืดยาวอะไร
ช่วงเวลาแห่งความสุข มันมีไม่มาก พอเข้าสู่วัยชรา
ชีวิตเรา ก็จะจมอยู่กับโรคภัย ไข้เจ็บ โดยไม่มีโอกาส
ได้เสพสุข แสวงสุข อย่างนั้นอีกเลย
เมื่อมาทบทวนคำพูดเขาแล้ว ก็เห็นจะเป็นเช่นนั้น
คือเราจริงจังมากไป
บางคนไม่ต้องการความจริงจัง หรือจริงใจ
แต่ต้องการแค่ ผ่านมาก็ผ่านไป
แต่หลายคนก็แอบรักเรา
หรือรักเราอย่างเปิดเผย เฝ้ารอเราอยู่ทุกวี่วัน
เรากลับไม่สนใจหัวใจ และความรู้สึกเขา
เรากลับสนใจแต่หัวใจ และความรู้สึกของเราเอง
หลายสิบปีที่เราเฝ้าทำตาม เสียงหัวใจเรียกร้อง
ผลลัพธ์ กลายเป็นว่า เราเจ็บช้ำมาตลอดชีวิต
คงถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องปรับเปลี่ยนมุมมอง และแนวคิดใหม่
หันไปมองคนที่รักเราดูบ้าง หยุดทำตามเสียงหัวใจตัวเองเสียบ้าง
อย่างน้อยการที่อยู่ในอ้อมกอดของคนที่รักเรา มันก็คงไม่เจ็บปวด
เท่าวิ่งตามเสียงหัวใจเรียกหา แต่เขากลับเดินหนีเราอยู่ตลอดเวลา
ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะหันกลับไปมองพวกเธอคนเหล่านั้น
คนที่รักฉันมาตลอด
ทั้งที่พวกเธอไม่ได้อะไรจากฉันเลย
แม้แต่ ความห่วงใย
ฉันจะกลับไปดูแลใจพวกเธอเหล่านั้น
และมองหาใครซักคนที่
ไปกับเราได้ แล้วฉันจะไปบอกเธอว่า ฉันพร้อมจะใช้ชีวิตกับเธอแล้ว
เธอพร้อมจะรับดูแลชีวิตเน่าๆของฉันไหม
เพราะโอกาสที่ดี มันคงไม่ผ่านเข้ามาหาฉันทุกวัน
และมันคงไม่อยู่รอให้ฉันหยิบฉวยได้ตลอดเป็นแน่
ฉันจะต้องรีบหันกลับไป ก่อนที่ฉันจะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น