ถูกทิ้ง
เมื่อก่อนนั้น ตัวฉัน เคยมีค่า
เธอเฝ้าหา เสื้อผ้า มาสวมใส่
ตัวไหนเก๋ ตัวไหนดี เธอใส่ใจ
คอยสวมให้ ประดับไว้ ในร้านเธอ
พอเก่ามา แขนขา ของฉันหัก
เธอหมดรัก ไม่มี ข้อเสนอ
เธอทิ้งฉัน ไร้ค่า ไกลตาเธอ
ยามพบเจอ หางตา ไม่มามอง
ฉันผุกร่อน ไปตาม กาลเวลา
อนิจจา เธอมอง ว่าสยอง
ไม่อยากใกล้ คลื่นไส้ แลขนพอง
ทิ้งฉันกอง ไร้ค่า ลับตาคน
ดอกไม้กับก้อนอิฐ เสรี รุ่งสว่าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น