หนึ่งชีวิตที่เราเกิดมา
มันมีหลายสิ่งหลายอย่าง
ที่ผ่านเข้ามาในเส้นทางชีวิตของเรา
ทั้งที่โดยตั้งใจ และไม่ได้ตั้งใจ
ทั้งแง่บวกและแง่ลบ ทั้งที่น่าจดจำ และไม่น่าจดจำ
แต่ละคน แต่ละชีวิตมักจะมีเส้นวงโคจรเป็นของตนเอง
และในเส้นวงโคจรนี้ ก็มักจะมีบางช่วง
บางจังหวะโคจร ที่เส้นวงโคจรของเรา
ไปตัดกับเส้นวงโคจรของผู้อื่นด้วย
มันทำให้เรา ได้พบ ได้รู้ ได้เจอ
กับเจ้าของวงโคจรที่บังเอิญ
มาตัดมาทับเส้นกับเรา
มันทำให้เราได้รู้จักกัน
เป็นเพื่อนกัน
ได้รักกัน
หรือ
แม้แต่
เป็นศัตรูกัน
ก้ขึ้นอยู่กับจังหวะชีวิตเส้นวงโคจรนี้เอง
หลายคนผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
หลายคนก็ใช้วงโคจรชีวิต
วงเดียวกันเลยก็มี
หลายคนก็มีวงจรชีวิต
เป็นเส้นขนานกันตลอดไป
ไม่มีโอกาสได้มีจุดตัดร่วมกันเลย
แค่มองเห็นกัน
พูดคุยกัน
เดินไปด้วยกัน
แต่ไม่มีจุดเชื่อมต่อกันเลยตลอดชีวิต
บางครั้ง
ชีวิตเราก็เป็นอย่างนี้
คนที่รักกันปานจะกลืนกิน
แต่ตลอดเส้นทางชีวิต
กับเป็นได้แค่เพียงเพื่อนร่วมทางเดิน
ที่ต่างคนต่างเดินในเส้นทางของตัวเอง
ที่ขนานกันไปตลอดทาง
ทั้งที่อยากจะมีจุดตัดร่วมกัน
แต่บางคู่
ที่เกือบจะมีเส้นวงโคจร
เป็นเส้นเดียวกัน
ตลอดระยะเวลาการเดินทาง
มันทับกัน เบียดกัน
ชนกัน
จนแต่ละฝ่ายรู้สึกว่า
มันอึดอัดกับเส้นทางชีวิตนี้
อยากจะแยกเส้นวงโคจร
ออกจากกัน
เพื่อที่แต่ละฝ่ายจะได้มีวิถีก้าวเดิน
เป็นของตัวเองอย่างเป็นอิสระ
แต่กลับทำเช่นนั้นไม่ได้
อะไรกันแน่ที่ทำให้วงโคจรชีวิต
ของคนเราต้องเป็นเช่นนั้น
แรงบุญ หรือว่า แรงกรรมกันแน่
หรือว่าชะตาชีวิตของคนเรา
มีผู้ที่ลิขิตเส้นทางเดินให้กับเราเอาไว้แล้วกระนั้นหรือ
ถ้าเป็นอย่างนั้น
มันก็ชั่งไม่ยุติธรรมเอาเสียเลยกับมนุษย์อย่างเรา
ที่เกิดมาเป็นเพียงตัวละคร
ที่เขากำหนดบทบาท
กำหนดเส้นทางเอาไว้แล้ว
เรามีหน้าที่แค่มารับ มาสวมตำแหน่ง
และเดินไปตามบทบาทที่เขากำหนดไว้เท่านั้นเอง
มันชั่งไม่ยุติธรรมเลย
ที่ชีวิตเราเป็นเพียงของเล่น
ให้ผู้อื่นบงการ ลิขิตเส้นทาง
ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ
