เชื่อไหมว่า
ทุกวินาทีที่ผ่านไป
เวลา..มันสะสมอดีตและความทรงจำของเราเอาไว้มากมาย
วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า ที่เจ้าเวลามันเก็บงำและกลืนกิน
ความทรงจำของเราเอาไว้
หลายครั้งที่เราทำเป็นเหมือนไม่อยากสนใจ
ทำเป็นเหมือนไม่อยากรับรู้
ทำเป็นเหมือนว่า ไม่มีอะไร
แต่..
ทุกครั้งที่หัวใจเราเดินไปสะดุดอะไรซักอย่างเข้า
จนเรารู้สึก เหนื่อย ล้า ท้อ
กล่องความทรงจำในอดีต ที่เจ้าเวลามันเก็บงำเอาไว้
ก็มักจะถูกเปิดออกมา ฉายภาพวนเวียนไปมา ในสมอง
ในความทรงจำของเรา
หลายครั้ง
เราเห็นภาพเขา หรือเธอคนนั้น
เหมือนว่าเขาหรือเธอ เพิ่งจะคุยกันและเพิ่งจะลุกเดินออกไป
เบื้องหลังภาพความทรงจำเหล่านั้น
มันมักจะแฝงไปด้วย รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ
ความเจ็บปวด คราบน้ำตา และอะไรบางอย่างที่บอกใครไม่ได้ แฝงไว้อยู่เสมอ
หลายครั้งที่คิดถึงใครซักคน
ที่ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นเงาของกันและกัน
คิดถึงภาพที่เดินหิ้วถุงข้าวสาร
ที่ซื้อมาจากร้านขายข้าวสาร
ถุงละไม่เกิน 2 กิโล
คิดถึงภาพเธอหุงหาอาหารจัดแจงให้
ยามเราจน ซื้อข้าวกินครั้งละกิโลสองกิโลก็มีความสุข
ซื้อหมูปิ้ง สองไม้ ข้าวเหนียวอีกห่อ
ก็กินกันอย่างอิ่มเอมใจ
นึกภาพที่เคยไปเดินเล่นสวนสาธารณะ
ซื้อน้ำแก้วเดียว ลูกชิ้นย่างไม้เดียว
แล้วมานั่งกินกันที่ตรงเก้าอี้ตัวนั้น
เธอนอนหนุนตักฉัน
ฉันนอนหนุนตักเธอ
สลับผลัดเปลี่ยนกัน เธอยื่นไม้ลูกชิ้นย่างส่งใส่ปากเรา
เราก็ส่งคืนให้เธอบ้าง แล้วดื่มน้ำแก้วเดียวกัน ดูดน้ำหลอดเดียวกัน
เท่านั้นก็สวรรค์แล้ว
ภาพรัก ภาพหลอนในอดีต
มันมักมีมนต์ขลัง เรียกน้ำตา
และตอกย้ำความทรงจำให้กับเราเสมอ ทุกครั้งที่กล่องกาลเวลามันถูกเปิดมา
บางครั้งเราผ่านไปย่านเก่าที่เคยอยู่
หรือสถานที่ที่เราเคยทำงาน
เราก็มักจะเห็นภาพความทรงจำเหล่านั้น ลอยวน
เต็มหน้าเรา ต้นไม้ต้นนั้น เขาหรือเธอเคยมายืนคอย
โทรศัพท์สาธารณะตู้นั้นเราเคยใช้ โทรหาเธอ
ตรงโน้นคือที่ที่เธอเคยทำงาน
มันอดไม่ได้หรอกเมื่อเราอยู่ในห่วงเวลา อยู่ในสถานที่ที่มันสร้างอดีต
และเก็บงำอดีตเราไว้ อดไม่ได้ ที่เราจะก้าวขาเดินย้อนรอยอดีต อีกสักครั้ง
หลายอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา
หลายอย่างยังเป็นหลักฐานให้จดจำ
และผู้หญิงคนนั้นที่เราเคยรัก
ผู้หญิงคนนั้นที่เคยรักเรา
ผู้หญิงคนนั้นที่เคยรู้สึกดีกับเรา
หลายคนยังอยู่ที่เดิม
เคล้าหน้ายังคงเดิม
บุคคลิกภาพเปลี่ยนไป
ท่าทางสุขุม เป็นผู้ใหญ่
แต่ยังคงอ่อนหวาน อ่อนโยน
ด้วยท่าทาง กิริยา มารยาท
น้ำเสียงการพูดจา
ใช่แล้วพวกเธอทุกคนยังคงรักษาอัตลักษณ์
แม้อยากเข้าไปพูดคุยใกล้ๆ
อยากสอบถามสาระทุกข์สุกดิบ
แต่ก็ยังแอบถามตัวเองว่า เพื่ออะไร
รื้อฟื้นสัมพันธ์ความหลังอย่างนั้นหรือ
ก็เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
รังแต่จะสร้างความเจ็บปวด ตอกย้ำแผลในใจให้กันและกันเท่านั้นเอง
บางครั้งการแอบย่องเข้าไปในอดีตของตัวเอง
มันก็ทำให้เราแอบยิ้มได้ ทั้งน้ำตา
เมื่อใดที่ใจเข้มแข็งพอ ก็จงเดินย้อนรอยอดีตเข้าไปดูบ้างก็ได้
อย่างน้อยมันทำให้เรารู้ว่า
ทุกเวลาที่ผ่านไป มันไม่ได้ผ่านไปโดยปราศจากความทรงจำ
มันมักมีความทรงจำทั้งดีและไม่ดีอยู่ในนั้นเสมอ
เพียงแต่เรา อย่าเอาตัวไปฝังยึดอยู่กับอดีต หรือรื้อฟื้นมันขึ้นมาก็พอ
ขอให้ระลึกรู้
แอบดูมันเป็นบางครั้ง
เพื่อเตือนความทรงจำ เตือนการกระทำของตัวเอง
ดูมันให้เป็นบทเรียน ใช้อดีตของเรา เตือนใจเรา
ชีวิตเราทุกคนตราบใดที่ยังมีลมหายใจ
ตราบใดที่เวลายังคงอยู่ มันจะเก็บสะสมอดีตเราไว้เสมอ
ว่างๆก็เปิดมันออกมาดู ย้อนเวลาดูตัวเองบ้าง เดินย้อนเวลากลับไปแอบส่อง
รอยอดีตของเราดูบ้าง แล้วเราจะเข้าใจถึงสัจธรรมความจริงบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในรอยอดีตของตัวเราเอง
ภาพรักหลอนใจ สายัณห์ สัญญา ขับร้อง
กราฟฟิคตัดต่อโดย กังวาล ทองเนตร
เสียงจัดรายการโดย อ.ไพบูลย์ ศุภวารี
ลืมไม่ลง สายัณห์ สัญญาขับร้อง
กราฟฟิคตัดต่อโดย กังวาล ทองเนตร
.jpg)
