วันจันทร์ที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2559

ฝนหลั่งมาน้ำตาพี่หลั่งริน



เคยถามตัวเองเสมอว่า เรามีชีวิตอยู่ในวันนี้เพื่ออะไรกัน

การที่ใครคนหนึ่งต้องอยู่อย่างเดียวดาย และทรมาน
 เมื่อคนรักกันมาตายจากกันไป
ตั้งแต่วัยหนุ่มวัยสาว
มันเป็นอะไรที่ เจ็บปวด ทรมานที่สุด
มันเหมือนกับว่า ชีวิตของเราต้องแบกรับ
ทุกสิ่งทุกอย่างไว้บนบ่าเพียงลำพังคนเดียว
มันแสนทรมาน
ถ้าเลือกได้ ฉันอยากขอตายตามเธอไปจะดีกว่า
การมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวด ขื่นขม
ที่คนรักกัน คนที่มีความหวัง มีความฝันด้วยกัน มาลาจากโลกไป
ฉันอยากจะถามเหมือนกันว่า

ใครจะเข้าใจความรู้สึกของฉันบ้าง
ใครจะมีชีวิตอย่างไรบ้าง ถ้าตกอยู่ในสภาวะเดียวกับฉัน

การที่มีชีวิตอยู่ แต่ไร้หัวใจ ไร้จิตวิญญาณ
ชีวิตที่เหลือมันก็แค่ร่างที่ตายซาก
ยากที่จะรักใครได้อีก
เพราะเราจากกันทั้งที่เรายังรักกัน
ไม่มีวี่แววว่ารักเราจะจบลงเช่นนี้
แต่มันก็เกิดขึ้นและเป็นไปแล้ว สำหรับเส้นทางชีวิตฉัน

เหมือนรอยกรรมที่ฉันเคยทำแต่ชาติปางก่อนจะย้อนกลับมาเล่นงานฉัน
ฉันไม่รู้หรอกว่า เมื่อภพชาติที่แล้วฉันไปพรากรัก พรากลูกนกลูกกาแต่ใดมา
ฉันจึงต้องมาลิ้มรสความเจ็บปวดทรมานเช่นนี้

ชาตินี้ ฉันเฝ้าเพียร สละตนเอง เพื่อ ภพชาติต่อไป
อย่าให้ฉันได้มีชีวิตเหมือนกับชาตินี้อีกเลย
ฉันเจ็บ ฉันปวด ฉันทุกข์ ฉันทรมาน ฉันโศกเศร้า อย่างแสนสา
และดูเหมือนว่าเส้นทางรัก เส้นทางใจของฉัน
จะถูกเขาลิขิตเอาไว้แล้ว
ให้อาภัพ มีรักก็เหมือนไม่มี มีคู่ก็เหมือนไม่มีคู่
ช่างหดหู่นัก

ทุกวันทุกเวลา ที่ฝนฟ้ามืดดำมาคราใด
ฉันเจ็บที่ตรงแผลใจทุกครั้ง ที่สายฝนหลั่งริน
สายฝนมันกรีดซ้ำตรงที่แผลใจของฉัน ไม่ให้หายสนิทซักที

ทุกครั้งที่ฝตก ภาพรักของฉันและเธอในอดีตก็มักลอยขึ้นมา ในความทรงจำของฉัน
ฉันเจ็บปวดฉันร้องไห้ วันที่เราต้องพลัดพรากจากกัน
เหตุการณ์ในวันนั้น ยังตามมาหลอกหลอนฉันอยู่ในวันนี้ 
ไม่มีวันจะลบออไปจากความทรงจำได้เลย

ฉันต้องการใครซักคนมาลบรอยความทรงจำนี้ แต่ดูเหมือนว่า
ในมือเธอ ถือมีดถือปืนมา ระดมยิงกระหน่ำแทงใส่ฉัน
จนหัวใจที่มีแผลของฉันมันย่ำแย่

ถึงวันนี้ ฉันแน่ใจแล้วว่าคนที่เกิดมาเพื่อฉัน 
เพื่อรักฉันมีแต่เธอเท่านั้น วริญญา

รอพี่นะคนดี คงไม่นานหรอก เมื่อพี่สิ้นเวรสิ้นกรรมในภพนี้แล้ว
 เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกครา



วันศุกร์ที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2559

กุญแจไขใจ


กุญแจไขใจ

กุญแจใจ พี่มอบให้ เธอไปแล้ว
แม่น้องแก้ว  โยนทิ้ง  ไว้ที่ไหน
ไม่เห็นค่า ไม่รักษา ไม่ใส่ใจ
โยนทิ้งไป ปล่อยใจ  พี่หมองตรม
เมื่อไม่มี กุญแจ  ที่จะไข
ต้องใช้ใจ ไขใจ ให้เหมาะสม
อาจเปิดได้  ถ้าใจ ยังนิยม
แต่หัวใจ  หมองตรม เกินเยียวยา
เปิดเข้ามา ข้างใน  ห้องใจพี่
ในตอนนี้ คงไร้  ของมีค่า
มีแต่ใจ โทรมโทรม ถูกย่ำมา
มีแต่คราบ น้ำตา เมื่อวันวาน
มีแต่รอย แผลใจ ที่ฝังลึก
มีแต่ความ  รู้สึก  เกินสมาน
มีแต่ผง ยักไย่ เกาะมานาน
แม่นงคราญ  คงไม่ มาใยดี
หัวใจเก่า  ปวดร้าว  จนย่ำแย่
มีแต่แผล  ภายใน จนป่นปี้
จะซ่อมแซม เท่าใด จะคืนดี
คงอดทน หลายปี หากฟิ้นคืน
หากว่าเธอ ยังมอง  เห็นคุณค่า
เปิดห้องใจ  เข้ามา กล้ากล้าฝืน
ทนปัดกวาด  เช็ดล้าง เถิดขวัญยืน
มันอาจฟื้น  คืนได้ ถ้าใยดี
ใจของพี่ ดวงนี้ เคยงดงาม
เคยถูกถาม ถูกตาม ไปหลายที่
เคยมีคน รุมล้อม พร้อมยอมพลี
เพื่อให้ได้ ใจนี้ ไว้ครอบครอง
หากมันฟื้น  คืนได้ เหมือนดั่งว่า
หากสวรรค์ เมตตา ใจเราสอง
คงได้แอบ อิงซบ พบขุมทอง
เปิดเข้ามา เถิดน้อง พี่ก้องรอ