วันอาทิตย์ที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2555

กวีศิลป์83




วิปริต

มองเห็นบัว  เบ่งบาน  อยู่กลางฟ้า
มองเห็นปลา  แหวกว่าย  บนโขดหิน
มองเห็นนก  บินร่อน  ในวาริน
มองเห็นเต่า  เหินบิน  กลางนภา

หรือว่าตา  ของเรา ผิดพลาดไป
เห็นอะไร  ผิดเพี้ยน  อยู่ตรงหน้า
ธรรมดา  เจ้าเต่า  จะคลานมา
นี่กลับเหิน  เวหา  ท้าหมู่ดาว

นกอะไร  บินได้  ในสายชล
สัปดน บัวบาน กลางเวหาว
เกิดอะไร  กันขึ้น  กับโลกเรา
หรือถึงคราว  โลกดับ หายลับไป
























วันพฤหัสบดีที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2555

กวีศิลป์82


อย่าจากกันอีกเลย


รักกัน  แสนจะยาก         ทำไมจาก  ไม่เอ่ยลา
ปล่อยฉัน  เศร้าโศกา    กินน้ำตา  ด้วยอาดูร
ใจฉัน แค่ก้อนเนื้อ         เธอช่วยเอื้อ ช่วยเกื้อหนุน
คนดี  โปรดการุญ          อย่าให้วุ่น  ในหัวใจ

รักกัน นั้นแสนยาก         ทนลำบาก  สักเพียงไหน
อย่าจาก  พรากกันไกล   สงสารใจ  เถิดแม่คุณ




วันเสาร์ที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2555

กวีศิลป์81


รักเธอผู้เดียว

มอบกุญแจ ให้เธอ  ไว้ไขใจ
ฉันมอบไว้  ให้เธอ   หลายปีก่อน
ใจดวงนี้  เป็นของเธอ  อย่างแน่นอน
สุดอาวรณ์   ที่เธอ  นั้นจากไป

ขอเก็บใจ มอบให้  เธอผู้เดียว
ไม่แลเหลียว  แม้ใคร  ยื่นรักให้
ในใจฉัน  วันนี้  ไม่มีใคร
จะรักเธอ ตลอดไป นะคนดี

ไม่มีใคร  มาแทน     ที่เธอได้
สวยแค่ไหน  ยังไม่  เปลี่ยนใจพี่
จะซื่อสัตย์ ต่อเธอ    ชั่วชีวี
เกิดชาตินี้  ขอมี  เธอผู้เดียว




ลืมไม่ลง สายัณห์ สัญญา ขับร้อง
กราฟฟิคดีไซน์โดย กังวาล ทองเนตร

กวีศิลป์80


รับสอนก่อนวิวาห์

ประกาศ ให้ดังลั่น                     ให้รู้กัน  ทั่วเมืองไทย
ฉันเปิด  หลักสูตรใหม่               เอาไว้ใช้ หลังวิวาห์
หลักสูตร  ของฉันนี้                   มันแสนดี ทุกท่วงท่า
รับสอน  ก่อนวิวาห์                     เชิญเข้ามา สมัครเรียน
อาจารย์  ชื่อว่าก้อง                    จะสอนน้อง ช่วยหัดเขียน
รับรอง ทุกบทเรียน                      ไม่มีเครียด  เบียดหัวใจ
สอนกัน  ตัวต่อตัว                        ไม่มีมั่ว  เหมือนที่ไหน
จบแล้ว  พี่แจกใบ                          เป็นประกาศ ผ่านวิชา
ชีวิต  การครองเรือน                     ไม่บิดเบือน แม่ขวัญตา
เชิญเถิด เชิญน้องมา                     หาความรู้  ใส่ตัวกัน
จะสอน เรื่องร้อยด้าย                    รูเล็กใหญ่  ร้อยฉับพลัน
เรื่องเย็บ  เก็บขอบงาน                   พี่เชี่ยวชาญ กว่าผู้ใด
อาหาร  ทั้งคาวหวาน                     พี่คัดสรร  หามาให้
เมนู ทั้งนอกใน                               พี่เตรียมไว้ ให้กานดา
จะสอน  การดีดพิณ                      สร้างงานศิลป์ จินตนา
สอนให้ ทุกวิชา                             ทั้งเรียงร้อย ถ้อยสุนทร
วันหน้า  จะได้ใช้                            ผูกมัดใจ ไม่ไถ่ถอน
ขับขาน  สำเนียงกลอน                  เพื่อออดอ้อน ก่อนนิทรา
จะสอน วาทศิลป์                            ใช้ลมลิ้น   สิเน่หา
รับรอง ที่กล่าวมา                            พี่สอนให้ ได้แน่นอน



วันพฤหัสบดีที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2555

นิด้านิดาก




ข้าวชาวนา

ไม่มีข้าว  ที่หล่น  มาจากฟ้า
ไม่มีปลา  ไม่มา  จากในหนอง
เทวดา  แก่เฒ่า  เจ้าลำพอง
เที่ยวป่าวร้อง  หยามเหยียด เราชาวนา

ชาวนาไทย  ยิ่งทำ  ยิ่งเป็นหนี้
ทำทั้งปี     ไม่มี  วันเงยหน้า
เฝ้าลำบาก  ตรากตรำ กับงานนา
ถูกตราหน้า  ให้ช้ำ  ระกำใจ

ปลูกข้าวมา  เลี้ยงคน  จนอ่อนล้า
พอโตมา  มันด่า  ห่ายัดไส้
มีปัญญา  เพราะข้าว ที่กินไป
มึงโตใหญ่  ก็เพราะ  ข้าวของกู

ไม่สำนึก  บุญคุณ  คนเลี้ยงมา
แม้หมูหมา  ใครเลี้ยง  มันก็รู้
มันเห่าให้  ตอบแทน  พระคุณกู
แต่พวกสู  โตใหญ่ แล้วทำลาย

มีวิชา  ความรู้  อดสูนัก
มึงรู้จัก  แต่ทาง ที่ฉิบหาย
ใช้ความรู้  ของมึง  เพื่อพวกใคร
กูอยากจับ มึงไป ไว้ไถนา

กูไม่สน  นิด้า หรือนิดาก
มึงมันกลาก รู้ไว้  พวกใจหมา
มึงมันเก่ง  รังแก  แต่ชาวนา
 ไร้ศักดิ์ศรี ไร้คุณค่า  หน้าไม่อาย 


ชีวิตชาวนา คำร้อง-ทำนอง กังวาล ทองเนตร
ลิขสิทธิ์และเจ้าของผลงานทั้งหมดเพียงผู้เดียว

วันพุธที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2555

รอพี่ที่สวรรค์




พี่แบกรัก  เราไว้  ในหัวอก
แม้ในใจ  วิโยค  สักเพียงไหน
พี่เจ็บช้ำ  สุดแสน  จะอาลัย
เจ้าจากไป  ทิ้งพี่  ให้ตรอมตรม

ภาพอดีต  กรีดใจ  เมื่อหวนคิด
มันยังติด   ตรึงตรา  พาขื่นขม
พาปวดร้าว  เหงาใจ  ให้ซานซม
สุดระทม  ตรมตรอม   ผ่ายผอมกาย

จงรอพี่  ไม่นาน  หรอกที่รัก
อย่าเพิ่งจาก  หลบลี้  หนีห่างหาย
รอพี่อีก  ไม่นาน  แม่ขวัญใจ
พี่จะไป    พบเธอ  ที่วิมาน

ให้คนดี  รอพี่ ที่สวรรค์
ไม่กี่วัน    สองเรา  คงแสนหวาน
เราจะก่อ  ภพชาติ  ตลอดกาล
สร้างวิมาน  ยิ่งใหญ่ ให้เรืองรอง

จะกลับมา    ครองรัก  ให้สมหวัง
ให้สมดัง   รักกัน   มั่นเราสอง
เกิดชาติใหม่  ให้ใจ  เราเกี่ยวดอง
ขอให้พี่  กับน้อง  ครองคู่กัน



เพลงรอพี่ที่สวรรค์ คำร้อง-ทำนอง กังวาล   ทองเนตร
ผมยืนยันว่าต้นฉบับที่ผมร้องไม่มีสะดุด
แต่น่าแปลกใจเมื่อผมนำมาทำเป็นมิวสิคกลับ สะดุดตั้งแต่ต้น และท่อนกลาง
พยายามหลายครั้งก็ไม่หายครับ จึงเอาตามนี้ ไม่ไหลลื่นบ้าง แต่ก็สุดปัญญาแก้ไขครับ

วันจันทร์ที่ 8 ตุลาคม พ.ศ. 2555

ไดอารี่สีดำ35 (ตอนจบ )





ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เราดีใจและตื่นเต้นขนาดไหน
ที่เรารักกันมาเป็นเวลาช้านาน
ต้องพลัดพรากจากกัน จนเกือบจะไม่ได้พบเจอกันอีก
แต่เราก็กลับมาพบกันได้
นั่นเป็นเพราะว่าภายในจิตใจเราทั้งสองคน
ยังยึดมั่นในรักซึ่งกันและกัน
มั่นคงในรักแท้มาตลอดเวลา
ถึงแม้ว่าบางครั้งกายเราจะห่างไกลกัน
แต่สำหรับหัวใจเรา
ยังใกล้ชิดกัน ไม่เคยห่างกันแม้เวลานาทีจะเปลี่ยนไป
หรือตัวเราจะไกลห่างเพียงใด

เช้ามาเรารีบไปรับริญเพื่อไปดูชุดที่จะมาสวมใส่กัน
ในวันสู่ขอเธอในครั้งนี้

วริญญาเลือกชุดไทย เป็นผ้าไหมสีชมพู ซึ่งเป็นสีที่เธอโปรดปราน
ส่วนตัวเราเลือกสูทสีขาวทั้งชุด
เมื่อลองชุดจนแน่ใจว่าสวมใส่ได้พอดี
เราก็นำชุดกลับมาด้วย
และพาเธอไปดูสร้อยแหวน พอเป็นพิธี
ซึ่งตัวริญเอง เธอได้ออกปากว่า อย่าแสวงหาสิ่งของอื่นใดมาอีกเลย เท่านี้เธอก็พอใจแล้ว

เราพาริญไปส่งที่บ้านคุณย่า
ส่วนเราก็กลับไปเตรียมตัวที่คอนโด และนัดหมายกับคุณกิตติพงษ์ และพี่พงษ์
ให้มาพร้อมหน้ากันที่บ้านคุณย่าริญ เวลาประมาณ หนึ่งทุ่ม

เมื่อได้เวลานัดหมาย
แขกผู้ใหญ่ที่นับถือของแต่ละฝ่ายก็พร้อมเพรียงหน้ากันแล้ว
เรากับริญเข้าไปนั่งพับเพียบอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งคู่
เมื่อมาพร้อมหน้ากันครบแล้ว

คุณย่าของริญก็เป็นผู้เปิดเรื่องทั้งหมด
ว่ายังไง พ่อสุพจน์แม่อรพิน
เมื่อทิวมาสู่ขอตามประเพณีแล้ววันนี้
พวกเธอสองคนในฐานะพ่อกับแม่จะว่ายังไง

พ่อสุพจน์ซึ่งเป็นพ่อของริญก็เอ่ยขึ้นว่า
คุณแม่ครับ เด็กสองคนนี้รักกันมานานตั้งแต่ยังเด็กอยู่ที่ขอนแก่นโน้น
ตั้งแต่ทิวยังเป็นเพียงแค่เด็กส่งของอยู่เลย
ตอนนั้นผมกับแม่ริญเขาได้พยายามแยกพวกเขาออกจากกัน
แต่ก็ไม่สามารถ แยกใจของพวกเขาทั้งสองได้
เมื่อลูกทั้งสองมีความรักที่มั่นคง

โดยเฉพาะทิว เธอได้พิสูจน์แล้วว่า เธอมีความมุ่งมั่น
เธอผลักดันตัวเองขึ้นมาจากเด็กส่งของไม่มีอนาคต
มาวันนี้เธอกลับเดินนำหน้าริญไปได้
ฉันภูมิใจแทนลูกสาวฉันที่เลือกคนไม่ผิด
และฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปขัดขวางความสุขของลูกๆอีกต่อไป
จึงยินดียกลูกสาวของฉันกับแม่อรพิน คือวริญญา
ให้แต่งงานอยู่กินเป็นสามีภรรยากับเธอตั้งแต่บัดนี้
ขอให้ลูกทั้งสองจงครองรักกันจนตายจากกัน

พอจบคำพ่อสุพจน์เราสองคนจึงก้มกราบพ่อกับแม่ของริญเพื่อขอบคุณ

แล้วสินสอดทองหมั้นล่ะ พ่อสุพจน์กับแม่อรพินจะเรียกเท่าไหร่ล่ะ คุณย่าริญ ดำเนินเรื่องต่อ

สำหรับสินสอดทองหมั้นก็ขอพอเป็นพิธีเท่านั้นนะทิว
พ่อกับแม่มีลูกสาวคนเดียว ทุกวันนี้ก็เป็นข้าราชการบำนาญ
ลำพังพ่อแม่ก็มีเงินบำนาญเลี้ยงชีพอยู่ได้อยู่มีความสุขในบั้นปลาย
ชีวิตนี้ก็ห่วงอยู่แต่ลูกสาวเท่านั้น
เมื่อเธอให้ความสุข ความมั่นใจกับลูกสาวฉันได้
คนเป็นพ่อกับแม่ก็ตายตาหลับแล้ว

เมื่อพ่อริญกล่าวจบ แม่ของริญก็ได้นำแหวนที่พ่อของริญใช้หมั้นกับแม่เธอออกมาส่งให้เรา
แม่กับพ่อไม่มีลูกชาย แหวนวงนี้คงไม่ได้ไปหมั้นใครอีกแล้ว 
แม่ก็ขอมอบให้เธอสวมนิ้วเป็นของหมั้นให้ริญ
ซะทิวแม่อรพินพูดจบก็ส่งแหวนให้เรา
พอเรารับแหวนมายังไม่ทันสวมให้ริญ
คุณย่าริญก็กล่าวขึ้นว่า
เดี๋ยวก่อนพ่อทิว
ย่าก็มีของจะให้เธอเช่นกัน
ว่าแล้วคุณย่าก็หยิบสร้อยเพชรเส้นหนึ่งจากกล่องส่งให้เรา
พร้อมกับบอกให้เราสวมคอให้ริญซะ ย่าให้หลานทั้งสอง
จากนั้นเราก็สวมแหวนของแม่ริญและสร้อยเพชรของคุณย่าให้กับริญ
ริญก้มกราบที่ตักเราด้วยความยินดี

จากนั้นคุณกิตติพงษ์และพี่พงษ์ก็ได้นำสินสอดทองหมั้นที่เราเตรียมไว้
ยกส่งให้ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาว

เอาล่ะวันนี้เป็นอันว่าเสร็จพิธี ต่อไปนี้หลานทั้งสองเป็นสามีภรรยากันแล้ว
โดยการรับรู้ของญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายแล้ว
ส่วนจะมีพิธีการอย่างไรต่อไปต้องให้พ่อสุพจน์กับแม่อรพินเขาจัดแจงต่อไป คุณย่าริญประกาศ

ผมว่าวันนี้ก็จัดเลี้ยงเล็กๆในครอบครัวเราครับคุณแม่
ส่วนพรุ่งนี้ ผมก็จะเชิญคุณแม่กลับขอนแก่นกับผม
เพราะผมเชื่อว่าริญกับทิวคงอยากกลับไปทำพิธีแต่งงานกันที่นั่นแน่นอน
ใช่ไหมทิว พ่อสุพจน์ถาม เหมือนรู้ใจเราทั้งคู่
เราทั้งคู่ขอบคุณคุณพ่อริญที่เข้าใจพวกเรา

หลังจากนั้นเราทั้งสองคนก็ได้ก้มกราบญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายด้วยความขอบคุณและปลาบปลื้ม
ในขณะที่สายฝนก็เริ่มจะลงเม็ดโปรยปรายมาเป็นสักขีพยาน
เมื่อทุกอย่างกำลังดำเนินการไปได้ด้วยดีและกำลังจะจบลง

ก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังลั่นมาจากข้างนอก
เราและทุกคนมองตามเสียงนั้นออกไป
เป็นเสียงของพี่ขิงกำลังห้ามปรามนายเอกอมรอยู่
ยังไม่ทันไรนายเอกอมรก็เดินตรงเข้ามาเหมือนคนขาดสติ
ผมไม่ยอม ผมไม่ยอมนะครับคุณย่า
ริญจะแต่งงานกับไอ้หมอนี่ไม่ได้
ริญต้องแต่งงานกับผมเท่านั้น
นายเอกอมรประกาศก้อง
ทุกคนต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

พ่อของริญสั่งให้เราพาริญเข้าไปในบ้านและปิดประตูเสีย
ทางนี้จะจัดการเอง
ขณะที่เรากำลังจะประคองริญลุกขึ้น
เพื่อพาเข้าไปในบ้าน
นายเอกอมรก็ชักปืนออกมากวัดแกว่ง
ไปมาเหมือนคนขาดสติ
พ่อริญสั่งให้เรารีบพาริญเข้าไปในบ้านด่วน
ขณะที่เรากำลังหันหลังให้เพื่อจะพาริญเข้าบ้าน
ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น
เรารู้สึกว่ามันชาที่หัวไหล่ด้านซ้ายเรา
ทุกคนส่งเสียงร้องลั่นว่าเราถูกยิง
เราสังเกตุตัวเองว่าเริ่มมีเลือดไหล
อาบโชนเสื้อสูทสีขาวเราจนแดงไปด้วยเลือด
เรารู้สึกจุกจึงทรุดตัวลงนั่ง
ขณะที่ริญก็เข้าประคองอยู่ไม่ห่าง

นายเอกอมรยิงปืนขู่อีกพร้อมกับวิ่งเข้ามากระชากแขนริญออกจากเรา
พาริญวิ่งไปขึ้นรถของตัวเอง ทุกคนวิ่งไล่ตามแต่นายเอกอมรก็ตวัดปืนไปมาซ้ายขวา
และพาริญขึ้นรถขับออกไปนออกบ้าน

เราแข็งใจลุกขึ้นมาและวิ่งไปที่รถเพื่อไล่ขับตามริญกลับคืนมา
เราขับรถไล่ตามไปติดๆ อยู่ในระยะที่มองเห็น
เรามองเห็นนายเอกอมรยังใช้ปืนจี้ไปที่ตัวริญอยู่
ในขณะที่มือหนึ่งยังถือพวงมาลัย
คนอื่นๆทั้งพี่พงษ์และคุณกิตติพงษ์ก็ขับรถตามหลังออกมาเช่นกัน

ฝนก็กำลังตก
เราเปิดกระจกและขับรถเบียดขึ้นไปที่รถนายเอกอมรกับริญนั่งอยู่
พร้อมส่งเสียงเรียกให้นายเอกอมรใจเย็นๆจอดรถพูดคุยกันก่อน
แต่นายเอกอมรกลับใช้ปืนยังสวนมาที่รถเราหลายนัด
เราหักหลบอย่างแรง
และเมื่อมองไปที่รถนายเอกอมร
เราเห็นริญกำลังเข้าแย่งปืนออกจากนายเอกอมรอยู่อย่างชุลมุน
รถส่ายไปส่ายมา
ไม่นานเราก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นอีกนัด
พร้อมกับรถของนายเอกอมรหยุดนิ่งที่ข้างทาง

นายเอกอมรเปิดประตูรถวิ่งออกไป
พร้อมร้องด้วยความตกใจ
ก็ไม่ได้ทำ กูไม่ได้ทำนะโว๊ย มันเป็นอุบุติเหตุ
เราจอดรถและวิ่งไปดูริญ

ริญถูกยิง กำลังนอนหายใจรวยริน
อยู่ที่เบาะ
เราร้องสุดเสียง

ริญ ริญ
อดทนไว้ริญ
ทิวจะพาไปหาหมอ
เราเข้าไปอุ้มร่างที่โชกไปด้วยเลือดของริญวิ่งกลับมาขึ้นรถของเรา
และขับออกไปอย่างเร็วเพื่อนำเธอส่งให้ถึงมือหมอ
ตลอดทางเราก็พยายามพูดกับริญไปตลอดทาง

ริญเธอพูดย้ำๆอยู่หลายครั้ง
พาริญกลับบ้านที่มอดินแดงให้ได้นะทิว
พาริญกลับไปบึงสีฐาน
ขณะที่เสียงเธอเริ่มเอื่อยและเบาลงเรื่อยๆ
เราก็มาถึงโรงพยาบาล
อุ้มร่างที่เต็มไปด้วยเลือดนำส่งโรงพยาบาล
ร่างของเธอถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน
ไม่นานทุกคนก็ขับรถตามมาถึง
พ่อของริญสอบถามเราด้วยความห่วงใยริญ
และบอกให้เราไปรักษาตัวด้วยเช่นกัน
แต่เราบอกว่า ผมยังไหวครับ
รอดูริญก่อน

ไม่นานหมอก็เดินออกมาเราทุกคนตรงเข้าไปถามหมอพร้อมกัน
แต่คำตอบที่ได้จากหมอคือ
คนไข้เสียเลือดมากและถูกยิงในจุดที่สำคัญ
เธอเสียชีวิตแล้ว
ทุกคนร้องไห้โฮพร้อมกัน
เราวิ่งเข้าหาริญในห้องผ่าตัด
ขณะที่ทางโรงพยาบาลเข็นร่างของเธอออกมา
ต่อหน้าพวกเราทุกคน
เราวิ่งเข้าไปกอดซบกับร่างของริญ
เราร้องไห้พูดไปต่างนาๆ

ทำไม
ทำไม้จ้ะริญ
กว่าเราจะมีวันนี้ได้ เราต้องรอมานานเท่าไหร่
ทิวลำบากเท่าไหร่เพื่อจะทำให้มีวันนี้
วันที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน
ทุกอย่างที่ทิวสร้างมา
เพื่อริญคนเดียว
ไม่มีริญแล้วทุกอย่างมันก็ไม่มีความหมาย
ทำไมริญมาทิ้งทิวไปอย่างนี้
เราร้องฟูมฟายนานเท่าไหร่ไม่รู้
จนคุณกิตติพงษ์และพี่พงษ์
เข้ามาสะกิดและลูบที่หลังเรา

พ่อกับแม่ริญก็เข้ามา
ต้องพาริญกลับบ้านเราก่อนทิว
เราจึงนึกขึ้นได้
ใช่ ใช่แล้วริญอยากกลับบ้าน ริญอยากกลับมอดินแดง เธออยากกลับบึงสีฐาน
เราอุ้มร่างไร้วิญญานของเธอไปที่รถเรา
ผมจะพาริญกลับบ้าน
พ่อกับแม่ริญและคุณกิตติพงษ์
เข้ามาบอก สภาพจิตใจทิวยังแย่มากจะขับไหวเหรอ
ทุกคนจึงลงความเห็นว่าจะตั้งศพริญที่วัดที่กรุงเทพสวดศพสามวัน
เมื่อฌาปนกิจเสร็จเราค่อยนำเถ้าอัฐิของเธอกลับบ้าน

เราก็ยอมตามนั้น
ร่างของเธอถูกนำไปที่วัด
จัดแจงตามพิธีกรรมทางศาสนา
แต่จิตใจของเรามันเจ็บปวดเหลือเกินที่มองเห็นร่างของคนรักแน่นิ่งไม่ไหวติง
มันเป็นภาพที่เจ็บปวดยิ่งนัก

เราตัดสินใจบวชหน้าไฟให้เธอ
ภายหลังเมื่อเสร็จจากงานฌาปนกิจศพเธอ
เราก็ได้นำเถ้าอัฐิของเธอกลับไปโปรยที่บึงสีฐานและทุกที่ที่เธอชอบไป

ถึงบ้านเราแล้วริญ
ริญจำได้ไหมที่นี่ล่ะบึงสีฐาน
ต้นสนคู่นั้นก็อยู่ที่นี่
เราจะไม่จากมันไปไหนอีกแล้วริญ
เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่

เราตัดสินใจบวชไม่สึก เพื่อเธอ

เช้ามืดวันต่อมา
อาตมามารับบิณฑบาตรที่บ้านโยมพ่อโยมแม่ของริญ
เห็นภาพที่คนแก่วัยเกษียณ อยู่อย่างเดียวดาย
มันน่าสลดใจนัก
อาตมาเดินมาที่ริมบึงสีฐาน
ยังเห็นภาพของวริญญา เธอยังอยู่ที่นี่

อาตมาหยุดแผ่เมตตาให้เธอ
ขอให้โยมริญจงไปสู่สุขคติ
จงไปรออาตมาที่สวรรค์ก่อน
อาตมาไม่ได้บวชเพื่อสร้างนิพพาน
แต่อาตมาจะสร้างผลบุญกรวดน้ำแผ่เมตตาไปให้โยมทุกวัน
และเราจะไปพบกันที่สวรรค์เมื่ออาตมาสิ้นลม
และเราจะให้สวรรค์ชดใช้ให้กับเราในชาตินี้ที่ทำกับเราไว้
ให้เราได้เกิดมาเป็นคู่กันครองรักกันจนแก่เฒ่าและตายจากกัน
อย่าได้เหมือนกับชาตินี้
ที่สวรรค์ให้เรามาพบกัน
มารักกัน
และก็พรากเราทั้งสองจากกัน
และก็นำเรามาจนได้กำลังจะแต่งงานกัน
แล้วสวรรค์ก็มาพรากเราจากกันอีก
ต่อไปนี้จะไม่มีใครพรากเราจากกันได้
อาตมาขอยึดมั่นในสัจจะวาจาทุกอย่างที่เคยเปล่งไว้กับโยม
เมื่อครั้งที่ยังมีชีวิตไม่มีเปลี่ยนแปลง

จากนั้นมาอาตมามารับบาตรที่บ้านโยมพ่อโยมแม่ริญก็ไม่เห็นภาพของเธออีก
ทั้งหมดนี่้เป็นเส้นทางรักของอาตมากับโยมวริญญา
ซึ่งมันเป็นเส้นทางรักสีชมพูงดงามมาโดยตลอด
อาตมาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมาจบลงด้วยสีดำเช่นนี้
เรารักกัน เข้าใจกัน ฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกัน
ตลอดเส้นทางรักเรา
มันเต็มไปด้วยความหอมหวาน เข้าใจในรัก
แต่สุดท้ายเรากลับไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ต้องร้างไกลกัน
มันชั่งเจ็บปวดทรมานเป็นที่สุด
ที่พวกเราได้รับ
ทั้งที่เรารักกันจนปานจะกลืนกิน
แต่กลับจบลงด้วยน้ำตา
มีอะไรที่เจ็บปวดยิ่งไปกว่านี้
มันไม่มีอีกแล้ว
พบกันใหม่ชาติหน้าเถิดวริญญา
รักและอาลัย เป็นยิ่งนัก

และเมื่อปี2533ที่เธอจากไป
อาตมาต้องต่อสู้กับจิตใจตัวเองมาเป็นเวลาช้านาน
ก่อนที่จะตัดสินใจเขียนบันทึกเรื่องราวของเรานี้ไว้ในไดอารี่สีดำเล่มนี้
เพื่ออุทิศส่วนกุศลมอบส่งแด่เธอ วริญญา

พระทิว พนมไพร
30กรกฎาคม 2547




จบบริบูรณ์





วันอาทิตย์ที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2555

ไดอารี่สีดำ34


กลับถึงบ้านวันนี้ เราก็โล่งใจไปได้อีกเปราะหนึ่ง
ที่อยากน้อยก็สามารถทลายกำแพงกั้นของคุณย่าริญลงไปได้
ปัญหาหัวใจของเราถึงเวลานี้จะเรียกได้ว่า ไม่มีแล้วก็คงไม่เกินความจริงมากนัก
จะเหลืออยู่ก็แต่ นายเอกอมรนี้เท่านั้นที่ไม่ยอมรามือจากเราสองคน

นายเอกอมรพยายามที่จะขับรถไปดักรอริญอยู่ที่คณะตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา
แต่ก็พลาดกับริญ เนื่องจากเธอจะหลบหน้าและหาทางปกปิดไม่ให้
นายเอกอมรทราบข่าวความเคลื่อนไหวของเธอ

ต่างจากตัวเราที่ 
วริญญาจะบอกกล่าวอยู่เสมอว่าวันนี้เรียนกี่โมง เลิกกี่โมง 
นัดเจอกันที่ไหน หรือวันไหนไม่มีเรียนบ้าง
สิ่งต่างๆเหล่านี้คือส่วนที่นายเอกอมรไม่รับรู้

นับจากที่เราได้ไปสอนน้องหญิงตั้งแต่วันนั้นแล้ว
ตัวเราก็ได้กลายเป็นแขกประจำของบ้านหลังนี้มาโดยตลอด
สามารถเข้านอกออกในได้ทุกเวลา
และได้รู้ความจริงจากการบอกเล่าของคุณย่าริญว่า

ครอบครัวเราเหมือนมีกรรม
คุณย่ามีลูกสองคนก็คือคุณพ่อริญ กับอาสาวของเธอที่อาศัยอยู่ที่เรือนเล็กกับสามีเวลานี้
เพียงสองคนเท่านั้น
พ่อของริญก็รับราชการต้องไปอยู่ที่ต่างจังหวัดตลอดเวลา
จนไม่มีเวลามาอยู่กับพ่อแม่ คือคุณปู่คุณย่าริญ
จนไปมีครอบครัว ก็มีลูกสาวเพียงคนเดียวคือริญ
ส่วนน้องสาวพ่อของริญก็รับราชการรวมถึงสามีเธอด้วย
จึงไม่ค่อยมีเวลาได้พบปะพูดคุยกันเท่าไหร่ แม้จะอาศัยอยู่ในรั้วเดียวกัน
อาของริญก็มีลูกสาวเพียงคนเดียวเหมือนกันคือน้องหญิง
ปู่ของริญก็รับราชการมาตลอดชีวิต
เรียกได้ว่าครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวข้าราชการโดยแท้ มาแต่ปู่
มีลูกมีหลานน้อยคน
ภายในบ้านที่มีเนื้อที่มากมายจึงเต็มไปด้วยความเงียบเหงาอย่างที่เห็น

ครอบครัวเราพ่อแม่ลูก ไม่เคยได้อยู่พร้อมหน้ากันสมบูรณ์แบบเหมือนคนอื่นเขาทั่วไป

และนี่มาถึงรุ่นหลานก็ทำท่าว่าจะซ้ำรอยเดิม
แม้แต่ริญก็ต้องแยกจากครอบครัวมาเรียนอยู่ที่กรุงเทพ
ปล่อยให้พ่อสุพจน์ และแม่อรพิน พ่อแม่ของริญ ได้รับความรู้สึกเดียวดายเฝ้าบ้าน
เหมือนตอนที่ฉันเคยได้รับ

นี่คือบางส่วนที่คุณย่าริญได้บอกเล่าให้เราฟังถึงความเจ็บปวด
ที่พ่อแม่ลูกไม่เคยได้อยู่กันพร้อมเพรียงหน้า
แม้จะมีชื่อเสียงและสถานะทางสังคม
แต่กลับมีจิตใจที่ว้าเหว่เป็นยิ่งนัก

เมื่อเราได้ฟังก็ยิ่งได้เข้าใจความรู้สึกของคุณย่าริญที่ต้องแบกรับมาตลอดชีวิต

ส่วน
ความรักของเรากับริญมันสุกจนงอมมานานหลายปีแล้ว
ตอนนี้เรากับริญสามารถไปไหนมาไหนด้วยกันสองต่อสองโดยเปิดเผยได้
โดยที่คุณย่าเธอรู้เห็นและอนุญาต
เมื่อมีเวลา เสาร์อาทิตย์ถ้าเราไม่มีงานเราก็จะไปเที่ยวกันตามสถานที่ต่าง
ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันค้างคืนด้วยกันที่คอนโดเราบ้างสถานที่ท่องเที่ยวบ้าง
เรากับวริญญาเวลานี้
โดยพฤตินัยแล้ว ถือว่าเราเป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์แบบ
ยังขาดก็แต่ทางนิตินัยหรือทางกฎหมายเท่านั้นที่เรายังไม่ได้เป็น
และเราก็รอมันอยู่อย่างเร่งวันเวลาให้มาถึงโดยเร็ว

จะเป็นเพราะเรากับริญรักกันเป็นรักแรกของทั้งคู่หรือไม่ก็ไม่ทราบได้ ที่ทำให้เรา
ทั้งสองรักกันมากเพราะเรารักษารักแรกของเราได้มาอย่างยาวนาน
ยิ่งเรารู้จักกันมานาน
ยิ่งทำให้เรารู้จักนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี ชนิดมองตาก็รู้ถึงใจ
เมื่อเราได้มีโอกาสมาใช้ชีวิตร่วมกันเป็นเฉกเช่นคู่สามีภรรยากัน
ก็ยิ่งทำให้เรารักกันมากขึ้นมิมีเสื่อมคลายลงไปได้เลย
วันไหนที่เธอไม่มีเรียน วริญญาเธอก็จะมาทำหน้าที่เป็นแม่ศรีเรือนอยู่ที่คอนโดเรา
เราช่วยกันประคับประคองดูแลหัวใจให้กันและกัน เติมรักให้กันมิเคยว่างเว้น
จนขณะนี้ริญจวนเจียนจะจบอยู่แล้วในเดือนหน้า
ขณะที่เราก็เดินหน้าไปได้อย่างดีทั้งการเรียนและการงานเช่นกัน
ริญบอกว่าเมื่อเธอจบ เธอต้องถูกส่งตัวเข้าตามศูนย์เพื่อไปปฏิบัติงาน
ตามขั้นตอนที่เขากำหนดไว้
ซึ่งพวกเราทั้งสองก็ไม่ได้ห่วงใยหรือวิตกแต่อย่างไร

สิ่งเดียวที่วริญญา เธอคาดหวังเอาไว้คือ
อยากกลับบ้านอยากลับไปเปิดคลีนิคเล็กๆที่ขอนแก่นซักแห่งหนึ่ง 
และให้เราย้ายกลับไปอยู่ที่โน่นไปครองรักอยู่ด้วยกันตราบวาระสุดท้ายของชีวิต
ซึ่งถ้าดูตามรูปกาลแล้ว ก็ไม่น่าจะมีอะไรแปรเปลี่ยนไปจากนี้แล้ว
เราสองคนรอเพียงแค่วันที่ริญเรียนจบอย่างเดียวเท่านั้น

วันหนึ่งหลังจากที่ริญมาอยู่กับเราที่คอนโดตั้งแต่วันเสาร์
ในคืนวันอาทิตย์ประมาณทุ่มเศษๆเราก็พาเธอกลับบ้านคุณย่าของเธอ

หลังจากที่เรากลับไปถึงก็ไปกราบคุณย่าเธอ
แล้วคุณย่าเธอก็กล่าวขึ้นมาว่า
หลานทั้งสองก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว
จะไปไหนมาไหนด้วยกันนานๆคนก็จะมองว่าไม่งาม
เธอต้องมาสู่ขอหลานสาวของฉันซะทิว
หมั้นหมายกันให้มันเรียบร้อยหรือขอวันนี้แต่งมันวันนั้นเลยก็ได้
ย่าเองก็ชักรำคาญ เจ้าเอกอมรมันมาคอยระรานอาละวาด
ทุกครั้งที่ริญไม่อยู่มันก็มาเอ็ดตะโรเอากับย่าอยู่เป็นประจำ
เธอไปหาคนที่เธอนับถือมาซักคนสองคนพอเป็นพิธีก่อนก็พอ
แล้วย่าจะให้ริญโทรเรียกพ่อแม่เขาลงมาจากขอนแก่น
จัดการหมั้นหมายแต่งงานมันให้เรียบร้อยไปซะเลย
ไหนๆก็รักกันมานาน แต่งช้าแต่งเร็วมันก็แต่งอยู่วันยังค่ำ
นี่เป็นคำพูดที่เราทั้งสองคนดีใจอย่างสุดขีด
เราโน้มตัวมาสวมกอดกันต่อหน้าคุณย่าริญ
และก้มลงกราบแทบเท้าขอบคุณท่านที่เข้าใจในรักเรา

แล้ววริญญาก็รีบลุกไปโทรศัพท์กลับบ้านแจ้งข่าวกับพ่อแม่เธอ
และให้คุณพ่อคุณแม่เธอรีบลงมาโดยด่วน
ส่วนตัวเราก็ไม่รอช้า
รีบโทรศัพท์ไปหาพี่พงษ์ และคุณกิตติพงษ์ 
ซึ่งเรานับถือเป็นเหมือนดั่งพี่น้องร่วมสายเลือดให้เตรียมตัวมาเป็น 
ผู้ใหญ่เพื่อเตรียมสู่ขอวริญญาแต่งงานในวันพรุ่งนี้



                                               



ไดอารี่สีดำ33



เรากลับมาที่พักที่คอนโดวันนี้ด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยดี
ด้วยเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
ทำให้เราเกิดความไม่สบายใจ
สิ่งแรกเลยคือเป็นห่วงวริญญา
เรานึกถึงความกังวลใจที่ วริญญาเธอพูดมาตลอดกับผู้ชายคนนี้
เราเพิ่งได้เจอกันเป็นครั้งแรก ก็เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ

เราคิดอยู่ในใจว่าถ้าปล่อยผู้ชายคนนี้อยู่ใกล้ริญ มากๆคงไม่ดีแน่
เรารู้สึกเป็นห่วงสวัสดิภาพของริญขึ้นมาทันที
เราคิดหาวิธีที่จะเข้าไปแทรกตรงนี้ให้ได้
เราจะไม่เปิดโอกาสให้คนอย่างนายเอกอมร
ได้มีโอกาสใกล้ชิดริญอย่างเด็ดขาด
ไม่ใช่เราไม่เชื่อใจวริญญา
แต่เราไม่เชื่อว่าคนอย่างนายเอกอมรจะยอมง่ายๆมากกว่า

เพราะเท่าที่ฟังจากเธอเล่ามา ภายในรั้วบ้านหลังใหญ่ แท้ที่จริงมีเพียงคนแก่ 
เด็กและผู้หญิงเท่านั้นเอง
 อาของริญก็กลับบ้านเย็นเช่นกัน
และนายเอกอมรก็รู้เวลาที่จะเข้ามาบ้านด้วยเช่นกัน

เมื่อเป็นเช่นนี้เราจึงตัดสินใจ โทรศัพท์จากที่คอนโด
ไปหาริญทันที
สอบถามริญถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ริญอธิบายว่าได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณย่าฟังแล้ว

เราจึงเสนอว่า ทุกเย็น เราจะไปอยู่กับริญที่บ้าน
โดยใช้น้องหญิง หลานสาวเธอเป็นข้ออ้างในครั้งนี้
เราอาสาว่าจะไปสอนการบ้านและสอนคอมพิวเตอร์ให้กับน้องหญิง
ซึ่งริญก็เห็นดีด้วย และรับปากว่าจะคุยเรื่องนี้ให้อาเธอรับรู้และอนุญาต


วันต่อมาริญโทรมาหาที่คอนโดบอกว่าให้เราไปสอนน้องหญิงได้ตั้งแต่เย็นนี้เป็นต้นไป

นี่เป็นโอกาสของเราที่จะได้เข้าไปดูแลริญด้วย

พอใกล้เวลานัดหลังจากเราจัดแจงงานต่างๆเสร็จสรรพ
เราก็บึ่งรถจากที่ทำงานตรงไปที่บ้านคุณย่าของริญโดยไม่รีรอ
เราขับรถมาถึงหน้าบ้าน มีพี่ขิงมารอเปิดประตูบ้านอยู่แล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่บ้านหลังนี้เปิดประตูให้เราก้าวเข้าไป
เราขับรถเข้าไปพอพ้นรั้วก็เห็นริญ ยืนยิ้มหวานรออยู่เช่นกันกับน้องหญิง
เมื่อเราลงจากรถ ริญก็แนะนำให้น้องหญิงรู้จักกับเราว่าคือคุณครูคนที่จะมาสอนน้องหญิง
เมื่อทักทายกันเสร็จ
ริญพาเราไปแนะนำตัวกับคุณย่าเธอ
เรายกมือไหว้คุณย่าริญด้วยความนอบน้อม

คนนี้ใช่ไหมที่มีเรื่องกับพ่อเอกอมรวันก่อน คุณย่าริญเอ่ยถามเปรยออกมา
 ใช่ครับคุณย่าเป็นผมเอง ผมชื่อทิวครับ

เราสังเกตท่าทีคุณย่าของริญก็เป็นเพียงคนแก่ 
ที่ขาดลูกหลานมาคอยดูแลเอาใจใส่ใกล้ชิดเท่านั้น
ดูหน้าตาท่าทาง ก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นคนขาดเหตุผลแต่อย่างใด

เราจึงเป็นฝ่ายเริ่มสนทนา
คุณย่าครับผมจะมีปัญหามากเวลาไปสอนเด็กๆตามบ้าน
เด็กส่วนใหญ่จะไม่ค่อยสนใจกับการเรียน
จะเดินหนีอยู่เรื่อย ผมจะดุก็ไม่ได้
เลยต้องใช้วิธีเล่านิทานให้ฟังก่อนเพื่อเป็นการชักจูงใจ โดยจะเล่าวันละตอน
ค้างเอาไว้ให้เด็กอยากรู้ ตอนต่อไป 
เมื่อพวกเด็กๆอยากรู้อยากฟังต่อก็จะมีการเรียนการสอนเกิดขึ้นได้
กว่าจะเอาอยู่ก็นานเลยครับ
คุณย่าของริญก็นั่งฟังปกติไม่แสดงอาการอย่างไร

เราก็พูดต่อไปอีกว่า
ปัญหาของผมจึงเกิดขึ้น คือไม่มีนิทานที่จะเล่าให้เด็กๆฟัง
ผมจำนิทานเก่าๆเรื่องหนึ่งที่ยายผมเคยเล่าให้ฟัง แต่ผมจำไม่ได้ว่ามันชื่อเรื่องอะไร
ผมอยากนำไปเล่าให้เด็กฟัง
ผมจำได้เพียงบางตอนว่า จะมีหมูกับหมา ที่ชาวนาให้ช่วยทำนา
อะไรซักอย่างนี่ครับ
และผมจำได้ตอนจบว่าชาวนาให้หมากินข้าวให้หมูกินรำ
ส่วนเนื้อหาส่วนอื่นผมจำไม่ได้
คุณย่าริญก็ยังนั่งเงียบ

เราคิดว่าเราได้พูดในส่วนที่เราอยากพูดแล้ว เดี๋ยวก็เกิดผลตามมาไม่นานแน่
จึงขอตัวออกมาเพื่อไปสอนน้องหญิง
เราเดินออกมานั่งที่สวนในบ้านที่เป็นโต๊ะ มีที่นั่งเล่น
และก็พูดคุยเพื่อทำความเข้าใจและคุ้นเคยกับเด็กก่อนเหมือนเช่นเคยที่เราเคยทำมา

แต่เราสังเกตว่า วันนี้วริญญาจะนั่งจ้องมองเราเป็นพิเศษ
มองตั้งแต่เราลงจากรถ มองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนเวลานี้เธอยังจ้องมองเราอยู่

เราจึงถามริญด้วยความสงสัย
ริญมีอะไรหรือเปล่าจ้ะ
ริญสะดุ้งนิดหน่อยแล้วก็ยิ้ม
ริญไม่เคยเห็นทิวสวมใส่ชุดสูทอย่างนี้เลยตั้งแต่คบกันมา
มันแปลกตาริญดีน่ะทิว
ทิวดูเป็นคนละคนเลย
ทิวดูสง่า โดดเด่น มันลับกับบุคลิกของทิวเป็นอย่างมาก เธออธิบายความในใจให้เราฟัง

แสดงว่าที่ผ่านมา ทิวดูแย่หรือไงจ้ะริญ เราถามย้อนกลับ
ไม่นะจ้ะทิว ทิวเป็นคนบุคลิกดีโดดเด่นอยู่แล้ว
เพียงแต่เหมือนมันมีอะไรมาปกปิดเอาไว้อยู่
เมื่อริญเห็นทิวแต่งตัวแบบนี้ ถึงได้รู้ว่า มันใช่เลยนี่แหล่ะคือทิว

งั้นทิวจะแต่งตัวอย่างนี้มาทุกวัน เราแสร้งพูด
แต่ริญยังชอบที่ทิวแต่งตัวสบายๆที่ทิวเคยเป็นมากกว่านะทิว มันดูเป็นกันเองดี
ง่ายๆอยากนั่งอยากนอนไหนก็ได้ 
ริญก็ด้วย ริญชอบแต่งตัวง่ายๆตามโอกาส ตามกาลเทศะมากกว่า
ถ้างั้นริญก็เข้าใจถูกแล้วจ้ะ
นี่เป็นชุดที่ทิว ใส่ทำงานทุกวัน
พอทิวเลิกงานก็บึ่งรถมานี่เลยยังไม่ได้กลับบ้าน

จากนั้นเราก็พยายามปูพื้นฐานการเรียนให้น้องหญิง
โดยมีริญนั่งจ้องดูเราด้วยความตั้งใจอยู่ข้างๆอย่างไม่ละสายตา
พอเราสอนไปสักพักเธอก็ลุกไปยกน้ำออกมาให้ดื่ม
และคอยนั่งอยู่ข้างๆให้กำลังใจต่อไป
เมื่อสมควรแก่เวลาเราจึงขอตัวกลับ
และก่อนจะกลับจึงเดินเข้าไปกราบลาคุณย่าของริญ
พอเราจะหันหลังกลับ

คุณย่าของริญก็พูดขึ้นว่า
นิทานเรื่องนี้ฉันจำได้ถ้าเธอไม่รีบก็นั่งลงก่อนแล้วฉันจะเล่าให้ฟัง
เพื่อที่เธอจะนำไปเล่าให้พวกเด็กๆฟัง
เรากับริญ หันไปสบตามองหน้ากัน ก่อนที่จะนั่งลงทั้งคู่

แล้วคุณย่าของริญก็ได้เล่านิทานเรื่องดังกล่าว ซึ่งเราก็รู้เรื่องราวดีอยู่แล้ว 
อย่างไม่ขาดตกแม้ตอนเดียว
แถมยังเล่าอย่างออกรสออกชาติ
และเล่าให้เราฟังอีกหลายเรื่อง เรานั่งฟังอยู่จนเกือบสองทุ่ม
กว่าคุณย่าริญจะหยุดเล่า
แถมยังพูดคุยเป็นกันเองกับเรา มีรอยยิ้มมีเสียงหัวเราะเป็นตอนๆ

เมื่อเรากำลังจะกลับ ริญก็พูดขึ้นว่า
ทิวจ้ะ ทิวทำได้ไง
เรื่องอะไรจ้ะริญ เราแกล้งถาม
ก็เรื่องคุณย่าสิจ้ะ
ตั้งแต่ริญมาอยู่ที่นี่  ริญไม่เคยเห็นคุณย่าคุยกับใครนานๆอย่างนี้เลย
แต่คุยกับทิวอยู่ตั้งนาน แถมคุณย่าดูจะมีความสุขมากด้วย 
ริญถามด้วยความสงสัย

คำตอบก็อยู่ที่บ้านหลังนี้แหล่ะริญ
ริญลองมองดูสิจ้ะ
เวลานี้มีใครอยู่ที่บ้านบ้าง
มีริญ มีน้องหญิง มีพี่ขิง เท่านั้น
และก่อนหน้าที่ริญกับน้องหญิงจะเลิกเรียน
มีใครจ้ะ ก็จะมีแค่พี่ขิงคนเดียว

อาริญก็กลับเสียมืด กลับมาแล้วก็แทบจะไม่ได้พบกันด้วยซ้ำมั้งทิวว่า

ริญลองคิดดู
คนแก่ถูกทิ้งไว้อย่างนี้ กี่วันกี่ปีมาแล้วก็ไม่รู้
ไม่มีลูกหลานมาพูดคุยนั่งเล่นหยอกล้อ
ก็เหงาเป็นธรรมดา

คนแก่นะริญ เขาจะคิดเสมอว่า
พวกเขาอาบน้ำร้อนมาก่อนเรา เห็นโลกมาก่อนเรา
จึงไม่ชอบให้ใครมาเหยียดหยามพวกเขา
มองข้ามความสำคัญของพวกเขา

ทั้งหมดก็มีเท่านี้จ้ะริญ
ทิวจึงเข้าไปปลุกจิตใจคุณย่าให้ฟื้นมา โดยถามนิทานเก่าๆเพื่อให้คุณย่าได้เล่า
ได้คิดว่าตัวเองมีความสำคัญ
เราเป็นเด็กก้มหัวเข้าหาผู้ใหญ่ โดยเฉพาะผู้ใหญ่ที่เป็นบุพการีเรา
ก็ไม่เห็นมันจะเสียหายตรงไหนจ้ะริญ

ทิวเพิ่งมาบ้านนี้เป็นวันแรก ก็รู้จักคุณย่ามากกว่าริญเสียอีก ทิวเก่งๆจริง
ที่สามารถเอาชนะใจคุณย่าได้
รวมทั้งหัวใจหลานสาวของคุณย่าด้วยจ้ะริญ เราล้อเล่นกับริญ
จ้า..ริญยอมรับ
แล้วเธอก็เดินออกมาส่งที่รถ

ริญจ้ะ ขึ้นมานั่งบนรถคันแรกที่ทิวมีเพื่อเป็นเกียรติสักครั้งได้ไหม
เธอยิ้มก่อนจะเปิดประตูขึ้นมานั่งข้างคนขับด้านหน้า

เป็นไงจ้ะทิวริญอยู่นี่แล้ว
ดีจ้ะริญ รถคันนี้ได้รับใช้เจ้าของครบแล้ว
ยังมีบ้านอีก ที่เจ้าของตัวจริงยังไม่เข้าไปอยู่
เมื่อไหร่จะไปจ้ะคนดี เราเอ่ยถามเธอใกล้ๆ
ไว้วันหยุดจ้ะทิว ถ้าทิวยังคงเข้าหน้าคุณย่าได้อย่างนี้
ริญก็หมดห่วงแล้ว ที่เหลือก็คงไม่ยากหรอกจ้า
พรุ่งนี้เจอกันจ้ะทิว

ขับรถดีๆนะริญพูดเบาพร้อมกับจับมือเรามาบีบแน่น
ก่อนที่เธอจะลงจากรถและเดินมาเปิดประตูบ้าน